عبدالحسین قمشی به همراه ۲ تن از همرزمانش در تاریخ ۵ مهر س
عبدالحسین قمشی به همراه ۲ تن از همرزمانش در تاریخ ۵ مهر سال ۱۳۶۳ برای یک عملیات شناسایی وارد منطقه عمومی سیدصادق عراق و ارتفاعات بانی بنوک می‌شود و دیگر هیچگاه بر نمی‌گردند، هیچ کس به طور قاطع نمی‌داند چه سرنوشتی برای این نوجوان پرشور و شجاع و زیرک اطلاعات عملیات لشکر و همراهانش رقم خورده است.
شاید یکی از اندک روایت‌های موجود در خصوص عبدالحسین روایت حاج علیرضا زارع باشد که اینچنین روایت کرده است:
عبدالحسین آنقدر شجاع و نترس بود که بعضی از دوستانی که با ایشان به شناسایی می‌رفتند، می‌گفتند: «ما از عراقی‌ها نمی‌ترسیم، بلکه از نترسی حسین می‌ترسیم!» ترس در وجود این نوجوان ۱۸ ساله راهی نداشت. اصلا او ترس را به سخره گرفته بود و بی باکانه و بدون هیچ واهمه‌ای می‌زد به دل دشمن. نیرویی که انگار برای شناسایی و اخد اطلاعات از مواضع و نیرو‌های دشمن ساخته شده بود.
من هر موقع حسین را می‌دیدم به وجد می‌آمدم، چون همیشه چهره‌ای خندان و مصمم برای کار داشت و هیچ وقت احساس خستگی نمی‌کرد.
پس از عدم بازگشت حسین از ماموریت و به نوعی مفقود شدن او، یکی از دوستان تعریف می‌کرد:
«در یکی از مأموریت‌های اطلاعات و شناسایی که وارد خاک عراق شده بودیم. گذرمان به همان پایین ارتفاعات بانی بنوک افتاد. همان منطقه‌ای که عبدالحسین و همراهانش در آن منطقه مفقود شده بودند.
با یک پیرمرد کُرد عراقی برخورد کردیم. فرصتی بود که از عبدالحسین و همراهانش سراغی بگیریم، شاید سرنخی از آنان به دست می‌آوردیم. با پیرمرد در خصوص شکل و قیافه عبدالحسین و همراهان او و تاریخ و روز و مسیری که حوالی آن مفقود شده بودند، حرف زدیم.
پیرمرد گفت: «تا آنجایی که یادم است افرادی با این نشانه‌هایی که شما می‌گویید را در آن زمان عراقی‌ها به اسارت درآوردند و شهیدشان کردند»
از محل شهادت و دفن پیکرشان پرسیدیم. پیرمرد می‌گفت: خیلی از آن روز می‌گذرد، من آدرس دقیقی یادم نمانده است. اما مطمئن هستم که افرادی با این مشخصات که شما گفتید را عراقی‌ها گرفتند و به شهادت رساندند
شاید یکی از اندک روایت‌های موجود در خصوص عبدالحسین روایت حاج علیرضا زارع باشد که اینچنین روایت کرده است:
عبدالحسین آنقدر شجاع و نترس بود که بعضی از دوستانی که با ایشان به شناسایی می‌رفتند، می‌گفتند: «ما از عراقی‌ها نمی‌ترسیم، بلکه از نترسی حسین می‌ترسیم!» ترس در وجود این نوجوان ۱۸ ساله راهی نداشت. اصلا او ترس را به سخره گرفته بود و بی باکانه و بدون هیچ واهمه‌ای می‌زد به دل دشمن. نیرویی که انگار برای شناسایی و اخد اطلاعات از مواضع و نیرو‌های دشمن ساخته شده بود.
من هر موقع حسین را می‌دیدم به وجد می‌آمدم، چون همیشه چهره‌ای خندان و مصمم برای کار داشت و هیچ وقت احساس خستگی نمی‌کرد.
پس از عدم بازگشت حسین از ماموریت و به نوعی مفقود شدن او، یکی از دوستان تعریف می‌کرد:
«در یکی از مأموریت‌های اطلاعات و شناسایی که وارد خاک عراق شده بودیم. گذرمان به همان پایین ارتفاعات بانی بنوک افتاد. همان منطقه‌ای که عبدالحسین و همراهانش در آن منطقه مفقود شده بودند.
با یک پیرمرد کُرد عراقی برخورد کردیم. فرصتی بود که از عبدالحسین و همراهانش سراغی بگیریم، شاید سرنخی از آنان به دست می‌آوردیم. با پیرمرد در خصوص شکل و قیافه عبدالحسین و همراهان او و تاریخ و روز و مسیری که حوالی آن مفقود شده بودند، حرف زدیم.
پیرمرد گفت: «تا آنجایی که یادم است افرادی با این نشانه‌هایی که شما می‌گویید را در آن زمان عراقی‌ها به اسارت درآوردند و شهیدشان کردند»
از محل شهادت و دفن پیکرشان پرسیدیم. پیرمرد می‌گفت: خیلی از آن روز می‌گذرد، من آدرس دقیقی یادم نمانده است. اما مطمئن هستم که افرادی با این مشخصات که شما گفتید را عراقی‌ها گرفتند و به شهادت رساندند
۷۴۸
۰۵ اردیبهشت ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.