آدمی...

آدمی...
تنها آن دَم قدرت میابد که در سکوت به درک عمیقی از خلقتش میرسد!
.
اینکه تمام آنچه را که ملاقات میکند برای مواجه شدن با خویشتنِ خویش است
و تک تک آن ها هدایایی است از سمت خالق...
که در بستر زمان معنا پیدا میکند...
.
که دردها عبور میکنند...
و رَدِ آن ها به ما معنی میدهد....
که تو بخودت زیان میکنی اگر...
توشه ات از دردها تنها غم باشد...
که باید صبور باشیم
و به نداهای هستی و خداوند گوش فرادهیم...
و تنها به جریان اتفاقات جهان اعتماد کنیم
•خوشا خوشبخت آنکس که در اندک فرصت حیاتش
نه تنها دردها و خراش هایِ روحش را
به خودش و دیگران زخم نمیکند
که از آنها الماسی میسازد...
⚡🎑