آقاجان راستش ما از این که مصیبت ها را شنیدیم و زنده ماند

آقاجان! راستش ما از این که مصیبت ها را شنیدیم و زنده ماندیم، شرمنده ایم.
اما راست می گوییم که دلمان آتش گرفت و شیون و فریاد زدیم، صورت خراشیدیم و بر سر و سینه کوبیدیم.
آری همه اینها از سوز دل و خروش سینه بود اما یک هدف بیشتر نداشت: قلب آتش گرفته شما کمی تسکین یابد.
این شب و روزها تمام امیدمان این است که وقتی میان شور و شیون روضه نگاهمان می کنی، دلت کمی آرام شود که تنها نمی گریی. بالاخره صاحب عزا وقتی ببیند دیگران برای عزیزش ضجه می زنند کمی آرام تر می شود.

آقا ببخش که گریه خودمان را کنار گریه شما تصور کردیم ولی چه کنیم؟
آخر چگونه تسلایت دهیم؟! جان مادرت کمی آرام باش!

خدایا خودت به دل مولایمان ترحم کن! او هم مانند جدش غریب و تنهاست.
خدایا خودت نگه دارش باش
اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد ص