من و انکار شَرّ اُو اين چه حکايت باشد

من و انکار شَرّ اُو اين چه حکايت باشد
غالباً اين قَدَرَم عقل و کفايّت باشد
تا به غايت ره ميخانه کِفالت کردم
ور نه مستوري ما تا به چه غايت غنائت باشد زاهد هدهد و عُجبُ و نمازُ من وآن سروُ نياز
تا تو را خود ز ميان با که حزانت باشد
زاهد ار راه به دیزی نبرد معذور است
عشق کاريست که موقوف هدايت باشد
من که شب ها ره تقوا زده ام با دف و چنگ نقش ریسِ وار و جُنگ تا کجا آن به اطاق سقف بر زند زنم
اين زمان کوس آخر بزنگم به رهم آرم چه حکايت باشد
بنده پير مغانم که ز جهلم برهاند
پير ما هر چه کند عين عنايت باشد
دوش از اين غصه نخفتم که رفيقي مي گفت
حافظ ار مست بود جاي شکايت باشد 000