رمان شراکت اجباری پارت چهارم لایک

به سمت ماشین رونیکا که یه دویست و شش آلبالویی بود، حرکت کردیم.
در ماشین رو باز کردم و نشستم.
کمند که تا الان جلو نشسته بود و چشم هاش بسته بود، با این حرکتم مثل جن
زده ها یه متر رو هوا پرید.
کمند: چیشده؟ من کجام؟
رونیکا: عزیزم، خون سردیت رو حفظ کن، هواپیما هنوز بلند نشده کمربندت هم
ببند.با این حرفش پقی خندیدم.
کمند که تازه فهمیده بود سوتی داده با حرص گفت: جلبک ها، من رو دست
انداختین؟
من و رونیکا دل هامون رو گرفته بودیم و به حرص خوردنش میخندیدیم که با
صدای کمند ساکت شدیم.
کمند: ببندید دیگه بولک و لولک.
رونیکا: خخخ اوکی بریم.
***
کنار کمند و رونیکا نشسته بودم و با لب و لوچه ای آویزون به بقیه نگاه می کردم.
رونیکا که انگار به کلافه شدنم پی برده بود آروم در گوشم گفت: توام حوصله ات
سر رفته؟
-ما این جا کسی رو نمیشناسیم، شیلان هم که نیستش ، تا کی باید مثل ننه مرده
ها این جا بشینیم؟
کمند که خودش رو کمی جلوتر کشیده بود، با لحن کش داری گفت: کسی هم
نیست بریم اون وسط یه کم برقصیم دلم پوکید.
هنوز حرفش تموم نشده بود که پسری تقریبا هم سن و سال خودمون با قیافه
افتضاحی کنارش نشست، موهاش که رو به بالا سیخ بود و تیشرت صورتی و شلوار
پاره ای تنش بود، خواهرمون فقط آرایشگاه نرفته بود.
کمند که هنوز متوجه حضور پسره نشده بود، آهی کشید که با صدای پسره نصف
و نیمه باقی موند.
کمند هین بلندی کشید و دستش رو روی قلبش گذاشت.
-به من این افتخار رو بده خانم خوشگله!کمند نگاه چندش آوری بهش کرد و دماغش رو چین ظریفی داد.
-چخه چخه، تو دیگه کی هستی؟
-پسر بابام
-عجب اعتماد به نفسی هم داره خب پسر باباتی که هستی چی کار کنم؟
-بریم؟
کمند با قیافه سکته ای به من و رونیکا نگاه کرد و گفت: چشه این؟ چه پررو هم
هست.
-شنیدم ها
کمند: گفتم که بشنوی.
پسره که انگار خیلی بهش بر خورده بود با گفتن خود شیفته که مخاطبش کمند
بود، پوزخندی زد و رفت.
کمند پر حرص پوفی کشید: همه رو برق می گیره من رو چراغ نفتی، سمندون از
این سر تره ها، پسره نمکدون
با این حرفش من و رونیکا در حد انفجار خندیدیم، چند نفری توجهشون جلب شد
و با تاسف سری تکون دادن.
با لبخندی رو به جمع خنده ام رو جمع کردم و گفتم: بسه دیگه، همه فهمیدن
دیوونه ایم، همین رو می خواستین؟
رونیکا سقلمه ای به بازوم زد.