تفسیر قرآن
پیام‌های آیه 6 تا 11 سوره الضحی
- خداوند پيامبرش را از هرگونه قهر و غضب در دنيا و آخرت بيمه كرده است. «وللاخرة خير لك...»
- نعمت هاى آخرت، زوال و رنج و نقص نعمت هاى دنيوى را ندارد. «وللاخرة خير لك من الاولى»
- در برابر قطع موقت وحى، خداوند وعده چشمگير به پيامبرش مى دهد. «ولسوف يعطيك ربُّك»
- مالكيّت تمام دنيا هم مردان خدا را راضى نمى كند، پس تحقيق وعده خداوند، در جهان ديگرى است. «لسوف يعطيك ربّك فترضى»
- جلب رضاى پيامبر، مورد توجه خداست. «فترضى »
- رهبر بايد درد آشنا باشد تا درد ديگران را لمس كند. «الم يجدك يتيماً، عائلاً»
- يتيمى، مانع رسيدن به كمال نيست. «الم يجدك»
- منت گذارى انسان بر انسان زشت است، ولى منت خدا بر انسان يك ارزش است. «الم يجدك يتيماً فاوى...»
- ياد نعمتهاى الهى، روحيه تشكر از خدا و خدمت به ديگران را در انسان زنده مى كند. «الم يجدك يتيماً فاوى... فاما اليتيم فلا تقهر»
- در هنگام قدرت، از زمان ضعف خود ياد كنيد. «الم يجدك يتيماً »
- الطاف الهى با واسطه است. «آوى » (مَأوى دادن و غنى كردن خداوند از طريق حضرت ابوطالب و حضرت خديجه بود).
- پناه دادن به يتيم و غنى كردن فقير، كارى الهى است. «فاوى - فاغنى »
- اگر گذشته تلخ خود را ياد كنيد، محرومان را منع و طرد نمى كنيد. «فاما اليتيم فلا تقهر»
- رسيدگى به يتيم، به دليل شرايط سنى و روحى او در اولويّت است. «فلا تقهر - فلا تنهر»
- نعمتها را از خدا بدانيد و به آن مغرور نشويد. «نعمة ربّك»
- بازگو كردن نعمت يك نوع شكرگزارى است. «فحدّث»
- لطف گذشته خداوند، عامل اميد به آينده است. (خدايى كه در گذشته، يتيمى و فقيرى و تحير تو را برطرف كرد، آينده و آخرت تو را بهتر قرار مى دهد.) «وللاخرة خير لك... الم يجدك...»
- خدا زياد مى بخشد ولى كم مى خواهد، فقير را غنى مى كند ولى از ما نمى خواهد فقير را غنى كنيم، فقط مى فرمايد: فقير را طرد نكنيد. «و امّا السائل فلا تنهر» يتيم را مأوى مى دهد ولى از ما در اين حد مى خواهد كه بر يتيم سلطه نيفكنيم. «و امّا اليتيم فلا تقهر»
- خداوند، سؤال نكرده عطا مى كند، پس ما لااقل بعد از سؤال و درخواست، به ديگران كمك كنيم. «ووجدك عائلا فاغنى... و امّا السائل فلا تنهر»
- نعمت ها را محصولِ علم و تخصص و زرنگى خود ندانيد، بلكه لطف او بدانيد «بنعمة ربّك...»
- ياد نعمت ها انسان را از يأس و خودباختگى نجات داده و مقاومت او را در برابر حوادث زياد مى كند. «بنعمة ربّك فحدّث»
- مهمتر از غذا و لباس براى يتيمان، محبت است. «امّا اليتيم فلا تقهر»
- اگر بيمارى و فقر و سختى براى انسان رخ دهد، ياد ساير نعمت ها براى او مرهمى است. «و امّا بنعمة ربّك فحدّث»
بر گرفته از کتاب الکترونیکی تفسير نور مرکز اطلاع رسانی غدیر
- خداوند پيامبرش را از هرگونه قهر و غضب در دنيا و آخرت بيمه كرده است. «وللاخرة خير لك...»
- نعمت هاى آخرت، زوال و رنج و نقص نعمت هاى دنيوى را ندارد. «وللاخرة خير لك من الاولى»
- در برابر قطع موقت وحى، خداوند وعده چشمگير به پيامبرش مى دهد. «ولسوف يعطيك ربُّك»
- مالكيّت تمام دنيا هم مردان خدا را راضى نمى كند، پس تحقيق وعده خداوند، در جهان ديگرى است. «لسوف يعطيك ربّك فترضى»
- جلب رضاى پيامبر، مورد توجه خداست. «فترضى »
- رهبر بايد درد آشنا باشد تا درد ديگران را لمس كند. «الم يجدك يتيماً، عائلاً»
- يتيمى، مانع رسيدن به كمال نيست. «الم يجدك»
- منت گذارى انسان بر انسان زشت است، ولى منت خدا بر انسان يك ارزش است. «الم يجدك يتيماً فاوى...»
- ياد نعمتهاى الهى، روحيه تشكر از خدا و خدمت به ديگران را در انسان زنده مى كند. «الم يجدك يتيماً فاوى... فاما اليتيم فلا تقهر»
- در هنگام قدرت، از زمان ضعف خود ياد كنيد. «الم يجدك يتيماً »
- الطاف الهى با واسطه است. «آوى » (مَأوى دادن و غنى كردن خداوند از طريق حضرت ابوطالب و حضرت خديجه بود).
- پناه دادن به يتيم و غنى كردن فقير، كارى الهى است. «فاوى - فاغنى »
- اگر گذشته تلخ خود را ياد كنيد، محرومان را منع و طرد نمى كنيد. «فاما اليتيم فلا تقهر»
- رسيدگى به يتيم، به دليل شرايط سنى و روحى او در اولويّت است. «فلا تقهر - فلا تنهر»
- نعمتها را از خدا بدانيد و به آن مغرور نشويد. «نعمة ربّك»
- بازگو كردن نعمت يك نوع شكرگزارى است. «فحدّث»
- لطف گذشته خداوند، عامل اميد به آينده است. (خدايى كه در گذشته، يتيمى و فقيرى و تحير تو را برطرف كرد، آينده و آخرت تو را بهتر قرار مى دهد.) «وللاخرة خير لك... الم يجدك...»
- خدا زياد مى بخشد ولى كم مى خواهد، فقير را غنى مى كند ولى از ما نمى خواهد فقير را غنى كنيم، فقط مى فرمايد: فقير را طرد نكنيد. «و امّا السائل فلا تنهر» يتيم را مأوى مى دهد ولى از ما در اين حد مى خواهد كه بر يتيم سلطه نيفكنيم. «و امّا اليتيم فلا تقهر»
- خداوند، سؤال نكرده عطا مى كند، پس ما لااقل بعد از سؤال و درخواست، به ديگران كمك كنيم. «ووجدك عائلا فاغنى... و امّا السائل فلا تنهر»
- نعمت ها را محصولِ علم و تخصص و زرنگى خود ندانيد، بلكه لطف او بدانيد «بنعمة ربّك...»
- ياد نعمت ها انسان را از يأس و خودباختگى نجات داده و مقاومت او را در برابر حوادث زياد مى كند. «بنعمة ربّك فحدّث»
- مهمتر از غذا و لباس براى يتيمان، محبت است. «امّا اليتيم فلا تقهر»
- اگر بيمارى و فقر و سختى براى انسان رخ دهد، ياد ساير نعمت ها براى او مرهمى است. «و امّا بنعمة ربّك فحدّث»
بر گرفته از کتاب الکترونیکی تفسير نور مرکز اطلاع رسانی غدیر
۷۴۶
۲۰ اسفند ۱۴۰۲
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.