زمزمه میکرد

زمزمه میکرد
«من این نبودم...»
به اینه نگاه کرد
صورتی زخمی و خونی
سرد و بی روح
سفید و رنگ پریده
باورش نمیشد
مگه قرار نبود حالش بهتر بشه ؟
« دیدی بهت گفتم اینجوری تموم میشه ؟
دیدی حق با من بود ؟ »
قهقهه ای سر داد
اما اون فقط زمزمه میکرد
«من این نبودم...»
قیچی را به دست گرفت ؛
دیگه خبری از موهای بلندش نبود
« اینا دیگه به درد تو نمیخورن »
قیچی را در دستانش قرار داد
«اون رگای بی ارزش هم همینطور
حالا تمومش کن !»
قیچی را به رگ هایش نزدیک کرد
«قصه ی من با غصه شروع شد
با غصه هم تموم میشه
با تنهایی
شایدم با مرگ »
رو به سوی او گرداند
«فقط یه چیزی رو هیچوقت نفهمیدم ...
درد من از کجا شروع شد ؟»
با لبخند به انعکاسش اشاره کرد
«از اونجا...!»