بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت اول :
و در این فرصت به نکات ذیل اشاره می‌گردد:
الف) – هیچ ضرورتی ندارد که حالات معصومین (ع) در نماز یا هر عبادت دیگری همیشه یک‌سان باشد. البته این بدان معنا نیست که در یک جا توجه و اخلاص‌شان نسبت به باریتعالی کمتر است و در یک جا بیشتر، بلکه به چگونگی و مرتبه حالات عرفانی جذب و محو مربوط است. استاد شهید آیت‌الله مرتضی مطهری (ره) در این خصوص می‌فرمایند: از دیدگاه عارفان وقتی حالت انجذاب کامل شد، در آن حالت، برگشت است- یعنی شخص در عین حال که با خدا هست با ماوراء هم هست، این همانند خلع بدن می باشد، بعضی در همه احوال در حال خلع بدنند و بعضی لحظاتی خلع بدن می کنند؛ در این صورت، نزد عرفا حالت هنگام بیرون کشیدن تیر از بدن، ناقصتر و پایین تر از حالت به فقیر صدقه دادن می باشد . چرا که به قدری توجه اش به خدا کامل است که در آن حال، تمام عالم را می بیند (مطهری، مرتضی، امامت و رهبری ، قم: صدرا، چهارم، 1365، صص 180 )از ورود به این بحث در این مختصر خودداری می‌شود.
لذا بسیار شنیده‌ایم که حتی وقتی پیامبر اکرم (ص) مشغول به نماز بودند و حسنین (ع) کودک بودند و روی دوش آن حضرت (ص) می‌نشستند، ایشان سجده را طولانی می‌کردند تا آنها خودشان بلند شوند. این معنا نشان می‌دادند که پس ایشان متوجه حواس ظاهری و اتفاقات دنیا نیز بودند.
ب) – دقت شود که لازمه اخلاص به هیچ وجه غفلت از سایر امور نیست. چرا که اگر قرار باشد به هنگام اخلاص حضور در محضر باریتعالی همه امور دنیوی مورد غفلت قرار گیرد، لازم است حتی ارکان و قرائت نماز فراموش شود، چرا که ظاهر این اعمال همه فیزیکی، جسمی و مادی است. مثل قیام، قرائت، رکوع، سجود و ترتیب.
ج) – معصوم (ع)، هیچ‌گاه از هیچ امری غافل نیست. چرا که هر غفلتی وی را از معصومیت، حجیّت و خلیفة‌اللهی خارج می‌نماید. اگر بر این باور صحیح استوار هستیم که ... كُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْناهُ في إِمامٍ مُبينٍ (سوره یس آیه 12)
و به این شناخت صحیح دست یافته‌ایم که حجت خدا و خلیفه خدا واسطه فیض و تحقق امر الهی -چنان چه در سوره القدر نیز تصریح شده است- هستند، باید بدانیم که لحظه‌ای غفلت و عدم ارتباط با ماسوی الله و اطلاع از آن موجب قطع فیض از تمامی عالم می گردد.
د)- بلکه شدت اخلاص در توجه به حق تعالی است و توجه به او نیز در تابعیت محض و کامل از او تجلی می‌کند.(ادامه دارد...)
پاسخ قسمت اول :
و در این فرصت به نکات ذیل اشاره می‌گردد:
الف) – هیچ ضرورتی ندارد که حالات معصومین (ع) در نماز یا هر عبادت دیگری همیشه یک‌سان باشد. البته این بدان معنا نیست که در یک جا توجه و اخلاص‌شان نسبت به باریتعالی کمتر است و در یک جا بیشتر، بلکه به چگونگی و مرتبه حالات عرفانی جذب و محو مربوط است. استاد شهید آیت‌الله مرتضی مطهری (ره) در این خصوص می‌فرمایند: از دیدگاه عارفان وقتی حالت انجذاب کامل شد، در آن حالت، برگشت است- یعنی شخص در عین حال که با خدا هست با ماوراء هم هست، این همانند خلع بدن می باشد، بعضی در همه احوال در حال خلع بدنند و بعضی لحظاتی خلع بدن می کنند؛ در این صورت، نزد عرفا حالت هنگام بیرون کشیدن تیر از بدن، ناقصتر و پایین تر از حالت به فقیر صدقه دادن می باشد . چرا که به قدری توجه اش به خدا کامل است که در آن حال، تمام عالم را می بیند (مطهری، مرتضی، امامت و رهبری ، قم: صدرا، چهارم، 1365، صص 180 )از ورود به این بحث در این مختصر خودداری می‌شود.
لذا بسیار شنیده‌ایم که حتی وقتی پیامبر اکرم (ص) مشغول به نماز بودند و حسنین (ع) کودک بودند و روی دوش آن حضرت (ص) می‌نشستند، ایشان سجده را طولانی می‌کردند تا آنها خودشان بلند شوند. این معنا نشان می‌دادند که پس ایشان متوجه حواس ظاهری و اتفاقات دنیا نیز بودند.
ب) – دقت شود که لازمه اخلاص به هیچ وجه غفلت از سایر امور نیست. چرا که اگر قرار باشد به هنگام اخلاص حضور در محضر باریتعالی همه امور دنیوی مورد غفلت قرار گیرد، لازم است حتی ارکان و قرائت نماز فراموش شود، چرا که ظاهر این اعمال همه فیزیکی، جسمی و مادی است. مثل قیام، قرائت، رکوع، سجود و ترتیب.
ج) – معصوم (ع)، هیچ‌گاه از هیچ امری غافل نیست. چرا که هر غفلتی وی را از معصومیت، حجیّت و خلیفة‌اللهی خارج می‌نماید. اگر بر این باور صحیح استوار هستیم که ... كُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْناهُ في إِمامٍ مُبينٍ (سوره یس آیه 12)
و به این شناخت صحیح دست یافته‌ایم که حجت خدا و خلیفه خدا واسطه فیض و تحقق امر الهی -چنان چه در سوره القدر نیز تصریح شده است- هستند، باید بدانیم که لحظه‌ای غفلت و عدم ارتباط با ماسوی الله و اطلاع از آن موجب قطع فیض از تمامی عالم می گردد.
د)- بلکه شدت اخلاص در توجه به حق تعالی است و توجه به او نیز در تابعیت محض و کامل از او تجلی می‌کند.(ادامه دارد...)
۷۱۷
۲۴ آبان ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.