تنت

تنت
زندگی‌ام را پُر می‌کند چون خنده‌ات
که دیوارهای تاریکِ غمگین را دور می‌کند

کلماتت
تنهاییِ کور را در هم می‌شکند
اگر دهانِ جاودانه‌ات را به من ببخشی
تا ابد ریشه‌های وجودم را از او خواهم نوشید
نمی‌دانی
که چه میزان زندگی
از نزدیکیِ تنت بیرون می‌کشم
و چه اندازه دوری‌ات
مرا از خود دور می‌کند
و به سایه بدلم می‌سازد
ای نور و قدرت
همچون مشعلی فروزان
در مرکزِ جهانی
هرگز مرو
حرکاتِ ژرفِ حضورت
تنها قانون‌های من‌اند
باقی‌ام بدار
مرزهای وجودم باش
تا من انعکاس شادی‌ای باشم
که تو به من دادی