باز به گوشه ای خیره شده بود و در دلش اشک می ریخت. از وقتی

باز به گوشه ای خیره شده بود و در دلش اشک می ریخت. از وقتی که رفته بود، تمام خوشی ها را با خودش جارو کرده بود و قلبش... از موجودی تپنده و زنده، به خاکستری از درد و اندوه تبدیل شده بود. قلبش حالا به جا سیگاری تبدیل شده بود.
ته سیگار ها و خاکسترشان در قلبش جا خوش کرده بودند.
خسته بود؟ ناراحت بود؟...درد داشت؟از کسی
دلخور بود؟از دنیا گله داشت؟ شکایت مند بود؟ در چه آتشی می سوخت؟ آتش عشق یا آتش نفرت؟
خستگی؟ اگر خسته بود باید با خوابیدن مشکلش حل میشد.

ناراحتی؟ از چی یا از چه کسی؟
از این دوران گله داشت، چرا باید نوجوانی به این سن تمام آرزوهایش را به گور می برد. درست است، دوستش داشت، مقصر خودش بود. اما واقعا مقصر خودش بود؟

به خودش آسیب میزد، از درد شب ها نمیخوابید و تا صبح اتاق خاموشش از صدای هق هق اش پر می‌شد. خودش را از بین برد اما زنده ماند. برای او زنده ماندن ارزش نداشت، وقتی زندگی اش چند ماهی بود تمام شده بود.

و ای کاش می توانست...
ای کاش می توانست برش گرداند....افسوس که ماهی به آب رفته به خشکی بر نمی‌گردد.
وقتی به حال روز خودش فکر می کرد خنده اش می گرفت.

این دفعه آخرین بار بود
که می نوشت
از آزادهٕ و پناهش

بعد از آن، دیگر هرگز کسی او را ندید و او بدون خداحافظی، سرود وداع را خواند.