ایمانی که ایمان نیست

امام صادق(عليه‌السلام)
روزي رسول خدا (صلي الله عليه و آله) به امام علي (عليه السلام) فرمود: نمي‌خواهي تو را بشارت دهم؟ عرضه داشت پدر و مادرم به فدايت، تو دائماً بشارت دهندۀ به خير بودي، رسول الهي فرمود: جبرئيل هم اكنون خبر بهت آوري به من داد، امام علي عليه السلام عرض كرد، آن خبر چه بود؟ فرمود: به من خبر داد:
وقتي مردي از امتم بر من صلوات فرستاد و اين صلوات را با صلوات بر آل من پيوند داد، درهاي آسمان به رويش باز مي‌شود، و ملائكه هفتاد صلوات بر او مي‌فرستند، و اگر گناهكار است، گناهانش همچون برگ درخت مي‌ريزد، و خداوند به او مي‌فرمايد:
«لبَّيْك يا عبدي و سَعْدَيْك» ، و به ملائكه خطاب مي‌كند. شما بر بنده من هفتاد صلوات فرستاديد، من بر او هفتصد صلوات مي‌فرستم.
امّا اگر بر من صلوات فرستاد و اهل بيتم را در صلوات با من پيوند نداد، بين او و آسمان هفتاد حجاب قرار مي‌گيرد، و حضرت حق مي‌فرمايد:
«لا لَبَّيْكَ وَ لاسَعْدَيْكَ» ، اي ملائكۀ من! دعايش را بالا نبريد مگر بر آل پيامبرم صلوات بفرستد، چنين كسي از رحمت حق محروم است تا زماني كه اهل بيتم را در صلوات به من ملحق فرمايد.(۱)

با توجّه به تلاش‌هايي كه پيامبر اسلام(صلي‌الله‌عليه‌و اله) در طول عمر شريفشان براي معرفي جانشين بعد از خودشان انجام داده‌اند، اعتقاد به رسالت پيامبر اسلام(صلي‌الله‌عليه‌و‌اله) بدون ايمان به ولايت و جانشيني اهل بيت ايشان (عليهم‌السلام) و بدون برائت از مخالفان تصميم ايشان يك تضاد است و با ايمان به رسالت همخواني ندارد، اين كار مثل اين مي‌ماند كه كسي به مهارت يك معلم در تربيت شاگرد ايمان داشته باشد ولي در عين حال شاگردان همان معلم را قبول نداشته باشد.


۱-بحار الأنوار: 56/91، باب 29