ای که هوای منی بی تو نفس ادعاست

ای که هوای منی، بی تو نفس ادعاست
ذکر کمالات تو تذکرۃ الاولیا ست

مثنوی معنوی ست قصه ی ما که در آن
آخر هر ماجرا اول یک ماجراست

در صف قند و شکر زندگی ام تلخ شد
قند من افتاده است، پس صف بوسه کجاست؟

بوسه ی گرمی بده تا لبم اذعان کند
بین دو قطب رخت خط لبت استواست

باز هم افتاده در پیچ و خم قامتت
شکر خدا که دلم گمشده در راه راست

ای نه چنین نه چنان، در دل من همچنان
عشق زمینی بمان، عشق هوایی هواست