بود که بار دگر بشنوم صدای ترا

بود که بار دگر بشنوم صدای ترا
ببینم آن رخ زیبای دلگشای ترا
 
بگیرم آن سر زلف و به روی دیده نهم
ببوسم آن سر و چشمان دلربای ترا
 
ز بعد این همه تلخی که می کشد دل من
ببوسم آن لب شیرین جانفزای ترا
 
کی ام مجال کنار تو دست خواهد داد
که غرق بوسه کنم باز دست و پای ترا
 
مباد روزی چشم من ای چراغ امید
که خالی از تو ببینم شبی سرای ترا
 
دل گرفته من کی چو غنچه باز شود
مگر صبا برساند به من هوای ترا
 
چنان تو در دل من جا گرفته ای ای جان
که هیچ کس نتواند گرفت جای ترا
 
ز روی خوب تو بر خورده ام،خوشا دل من
که هم عطای ترا دید و هم لقای ترا
 
سزای خوبی تو بر نیامد از دستم
زمانه نیز چه بد می دهد سزای ترا
 
به ناز و نعمت خوان بهشت هم ندهم
کنار سفره نان و پنیر و چای ترا
 
به پایداری آن عشق سربلند قسم
که "سایه" تو به سر می برد وفای ترا