خیلی وقت ها بلندی موهام خسته ام میکنه، دلم میخواد یه قیچی

خیلی وقت ها بلندی موهام خسته ام میکنه، دلم میخواد یه قیچی بردارم و تا اونجایی که جاداره کوتاهشون کنم اما میدونم فقط تا سه روز یا حتی کمتر بابتشون احساس راحتی میکنم و روزهایِ بعدی فقط حسرت و دلتنگی بلندیِ موهآم برام میمونه!
یا خیلی روزها از شلوغی و فشار کار بالا حسابی خسته میشم و تصمیم میگیرم از همه کارهایی که توشون یه نقشی دارم انصراف بدم ، با خیال راحت بشینم تو خونه و فیلم های مورد علاقمو ببینم با یه ظرف بزرگ ذرت!
اما میدونم این راحتیِ خیال،فوق آخرش تا یه هفته طول میکشه، بعدش منم و حوصله ای که حسابی سررفته!
یا تو...
شب ها که جایِ خودشون،
خیلی از روزها دلم برات تا اونجایی که بلده تنگ میشه و از دلتنگی زیاد کلافه ترین آدمی که تا حالا شناختم میشم، بعد به سرم میزنه تموم دوستت داشتن و خاطراتت رو از پنجره بریزم تو دامن باد تا ببره دورترین جای ممکن از من!
ولی نمیتونم...
نه که مثل موهام پشیمون بشم یا مثل بیکاری حوصلمو سر ببره!
نمیــتونم!
بلد نیستم!
مثل تو که بلد نبودی بمونی!
میخوام بهت بگم خیلی وقت ها ما آدمایِ پرادعا و پر صدا از پس کارهایِ کوچیکی برنمیایم!
کارهایی کوچیکی که خیلی بزرگن!
وگرنه موندن مگه چقدر غیرممکنه که نتونستی؟!
یا دلتنگ نبودنت...
دوست نداشتنت...
چرآ انقدر غیر ممکن ان؟!