پارت 109

جیمین: خودم میتونم.
هیون: حرف نباشه یه دفعه ام که شده به حرف داداش کوچیکهات گوش کن.
جیمین بدون هیچ حرفی همراهش رفت. هیون دستش را باند پیچی کرد و جیمین در تمام مدت سکوت کرده
بود و به کارهای او خیره بود. هیون کارش که تمام شد او را بلند کرد، از
سرویس بیرون برد و روی تخت گذاشت. کنارش نشست و پرسید:
- خب بگو ببینم چرا اینجوری کردی؟ هم با خودت و هم اتاقت!
جیمین دندان برهم فشرد و گفت:
جیمین : یکی زنگ زد و گفت که ت دست اونهاست واگه میخوام ببینمش
فردا به آدرسی که میفرسته برم، اون هم تنها وگرنه... .
حرفش را خورد چون نمیتوانست به بلایی که سر ت بیاید حتی فکر
کند. هیون با آه مردانهای گفت:
هیون: خب، ظاهراً با این وضع اتاق و گوشیت، نمیشه پیام یارو رو گرفت.
بلند شد و گوشی جیمین را که صفحهاش خورد و خاکشیر بود، را برداشت
با دیدن وضعیتاش با افسوس گفت:
هیون:بچگی هم همین بودی، عصبی که بودی میزدی هر چی دم دستت
بود رو نابود میکردی!
و بعد با لبخند تلخی ادامه میدهد:
هیون : چهقدر مامان حرص میخورد.
جیمین با یادآوری آن روزها لبخند محوی بر لبش نشست. هیون بیخیال
خاطرات شد و سیمکارت جیمین را به گوشی خودش وصل کرد که صدای
پیامک گوشی بالا رفت. پیام را باز کرد و با آدرسی بیرون از شهر روبهرو
شد. گوشی را به طرف هیون گرفت و گفت:
هیون: آدرس رو فرستاده.
جیمین گوشی را با دست سالماش گرفت.
جیمین: یه خودکار و کاغذ بده ببینم.
هیون: گوشی رو بده خودم بنویسم.
گوشی را به او داد که هیون مشغول نوشتن شد.