️ﺭﻭﺯﯼ" ﺍﻧﺪﻭﻩ " ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﻣﺎﺁﻣﺪ !.

ﮔﻔﺘﯿﻢ ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺍﺳﺖ !... ﻣﺎﻧﺪ !...
ﮔﻔﺘﯿﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﻣﯿﺮﻭﺩ!...

ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﻠﻌﯿﺪﻥ ﺫﺧﯿﺮﻩ ﺍﻣﯿﺪﻣﺎﻥ!...

ﮔﻔﺘﯿﻢ : ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺑﺪ ﻗﺪﻣﯿﺴﺖ!... ﺩﻭﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯿﺮﻭﺩ!... ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ.
ﻭ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ
ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺩِﻫﻤﺎﻥ!...
ﺣﺎﻝ " ﺍﻧﺪﻭﻩ " ﮐﺪﺧﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺑﻮﯼ "ﺁﻩ " ﻣﯿﺪﻫﺪ!...

ﺗﻤﺎﻡ " ﺍﻣﯿﺪﻫﺎ" ﺭﺍ ﺑﻠﻌﯿﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﺶ " ﺣﺴﺮﺕ" ﺩﺭ ﺩﻟﻬﺎ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﮐﺮﺩ !...
ﭘﯿﺮﺗﺮﻫﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ :
ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ " ﺍﻧﺪﻭﻩ " ﺁﻣﺪ،

" ﺟﻬﻞ "
ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﺑﻮﺩ.

️