بابک

بعضی روزها را با بی تفاوتی هر چه تمام می گذرانی
آن قدر بی تفاوت که آماده ی بدترین اتفاقات هستی
انگار نه انگار که مورچه ای زیر پایت در حال جان دادن است
و یا بی خیال به این که ؛
کسی جایی به انتظار برای آمدنت ساعت ها نشسته است
مثل یک نوع خودکشی می ماند .
شبیه یک تنبیه برای خوب نبودنت .
خودت را در اتاق و خانه ات ساعت ها محبوس می کنی .
برای خودت مجازات تعیین می کنی .
با خودت لج می کنی و در تلاش برای پیروز شدن در نبرد با خودت چه کارها که نمی کنی
و
سرانجام این نبرد چه بی حاصل .
باز یک شروع و یک نگرانی در وجود
دلم یک لمس می خواهد ...
شبیه لمس تن یک دونده در خط پایان...