ایا میشود باطن افراد را دید؟
ایا میشود باطن افراد را دید؟
در جواب سوال یکی از دوستان که پرسیدند ، اینکه کسانی مثل ایت الله بهجت که حقایق را می دیدند و متوجه چیزهای باطنی میشدند، با اجازه خودشون بوده یا نه بهشون اجازه می دادند؟
یا مثلا از مشکل کسی خبردار می شدند و مسایل کسی را می فهمیدند؟
و ایا ایشان باطن افراد را می فهمیدند؟ چطوری می تونستند باز با اطرافیانشون کریمانه برخورد کنند؟
اون بزرگواران حتما ظرفیت بسیار بالایی داشتند و با دیدن گناهان کسی اینطور نبوده که اون گنهکار از چشمشون بیفته.
ماها هم به میزانی که اهل خودسازی و مبارزه با نفس باشیم روحمون بزرگ میشه و دیگه صبح تا شب دنبال این نیستیم که عیوب بقیه رو دنبال کنیم!
این یک روحیه خیلی بد هست که آدم وقتی یه گنهکار رو میبینه نگاهش نسبت به اون عوض بشه.
ما باید سعی کنیم انقدر خودمون رو بزرگ کنیم که اگه دیدیم یه نفر گناهی رو مرتکب شد نگاهمون نسبت بهش عوض نشه.
بعد کم کم ستارالعیوب دیگران هم میشیم.
مومن همیشه سنگ صبور دیگران هست و اگه کسی پیشش درد دل کنه با مهربانی گوش میده و اگه بتونه راهنمایی میکنه و اگه نتونه هم اون درددل برای همیشه بین او و خدا باقی میمونه و به کسی چیزی نمیگه.
ولی اگه آدم بی ظرفیت باشه تا یه چیزی از کسی شنید سریع میره و همه جا داد و بیداد میکنه!
از طرفی وقتی آدم قدرت روحی پیدا کنه اگه تمام مشکلات عالم هم سرش بیاد بازم صبورانه تحمل میکنه و فقط پیش خدا درد دل میکنه.
کلا این اصلا خوب نیست که آدم تا بهش سختی رسید بره پیش این و اون درد دل کنه.
سعی کنیم با انواع مبارزه با نفس ها روحیه خودمون رو قوی کنیم.
توی خانواده و فامیل و جاهای دیگه حتما برای شما از این موارد پیش میاد که مثلا نسبت به یه نفر نگاه خوبی داشتید ولی وقتی دیدید یا شنیدید که اون فرد گناهی کرده ممکنه از چشم شما افتاده باشه.
حتما مراقب این موضوع باشید.
بالاخره آدم ها آدم هستن! حتی اون آیت الله ها و روحانیون سرشناس و ... ممکنه بر اثر یه امتحانی زمین بخورند. آدم نباید نگاهش رو به این سادگی ها عوض کنه.
خصوصا زمانی که اون فرد توبه کرده باشه یا از اون حرفی که زده یا عمل که داشته ابراز پشیمانی کنه.
یا توی فامیل ممکنه به یه نفر خیلی ارادت داشته باشید ولی ببینید فلان گناه رو انجام داد.
واقعا تلاش کنید که نگاهتون نسبت بهش خراب نشه. کافیه آدم یه لحظه خودش رو جای اون بذاره. معلوم نیست ماها عملکرد بهتری داشته باشیم...
در جواب سوال یکی از دوستان که پرسیدند ، اینکه کسانی مثل ایت الله بهجت که حقایق را می دیدند و متوجه چیزهای باطنی میشدند، با اجازه خودشون بوده یا نه بهشون اجازه می دادند؟
یا مثلا از مشکل کسی خبردار می شدند و مسایل کسی را می فهمیدند؟
و ایا ایشان باطن افراد را می فهمیدند؟ چطوری می تونستند باز با اطرافیانشون کریمانه برخورد کنند؟
اون بزرگواران حتما ظرفیت بسیار بالایی داشتند و با دیدن گناهان کسی اینطور نبوده که اون گنهکار از چشمشون بیفته.
ماها هم به میزانی که اهل خودسازی و مبارزه با نفس باشیم روحمون بزرگ میشه و دیگه صبح تا شب دنبال این نیستیم که عیوب بقیه رو دنبال کنیم!
این یک روحیه خیلی بد هست که آدم وقتی یه گنهکار رو میبینه نگاهش نسبت به اون عوض بشه.
ما باید سعی کنیم انقدر خودمون رو بزرگ کنیم که اگه دیدیم یه نفر گناهی رو مرتکب شد نگاهمون نسبت بهش عوض نشه.
بعد کم کم ستارالعیوب دیگران هم میشیم.
مومن همیشه سنگ صبور دیگران هست و اگه کسی پیشش درد دل کنه با مهربانی گوش میده و اگه بتونه راهنمایی میکنه و اگه نتونه هم اون درددل برای همیشه بین او و خدا باقی میمونه و به کسی چیزی نمیگه.
ولی اگه آدم بی ظرفیت باشه تا یه چیزی از کسی شنید سریع میره و همه جا داد و بیداد میکنه!
از طرفی وقتی آدم قدرت روحی پیدا کنه اگه تمام مشکلات عالم هم سرش بیاد بازم صبورانه تحمل میکنه و فقط پیش خدا درد دل میکنه.
کلا این اصلا خوب نیست که آدم تا بهش سختی رسید بره پیش این و اون درد دل کنه.
سعی کنیم با انواع مبارزه با نفس ها روحیه خودمون رو قوی کنیم.
توی خانواده و فامیل و جاهای دیگه حتما برای شما از این موارد پیش میاد که مثلا نسبت به یه نفر نگاه خوبی داشتید ولی وقتی دیدید یا شنیدید که اون فرد گناهی کرده ممکنه از چشم شما افتاده باشه.
حتما مراقب این موضوع باشید.
بالاخره آدم ها آدم هستن! حتی اون آیت الله ها و روحانیون سرشناس و ... ممکنه بر اثر یه امتحانی زمین بخورند. آدم نباید نگاهش رو به این سادگی ها عوض کنه.
خصوصا زمانی که اون فرد توبه کرده باشه یا از اون حرفی که زده یا عمل که داشته ابراز پشیمانی کنه.
یا توی فامیل ممکنه به یه نفر خیلی ارادت داشته باشید ولی ببینید فلان گناه رو انجام داد.
واقعا تلاش کنید که نگاهتون نسبت بهش خراب نشه. کافیه آدم یه لحظه خودش رو جای اون بذاره. معلوم نیست ماها عملکرد بهتری داشته باشیم...
۶۰.۹k
۲۶ فروردین ۱۴۰۱
