کمی از کُرک های فرشِ اتاق به کفش هایم چسبیده

کمی از کُرک‌های فرشِ اتاق‌ به کفش‌هایم چسبیده

عطرِ بی رمقی از بوی تن‌ات بر شیارهای گرد نم

 وَ زلالِ اشک‌های تو
بر هرکجای پیراهنم که دست می‌گذارم.

تراژدیِ مسخره‌ای‌ست زندگی

انسان با پای خود می‌رود

همان لحظه که دوست دارد بماند...