امید من نفس منچشم به هم نمیزارم

امید من نفس من...چشم به هم نمیزارم.


ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﯼ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺩﻟﻢ ﺑﻬﺎﺭ ﺷﺪ، ﮐﻮﯾﺮ ﺩﻟﻢ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺷﺪ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﯼ ﻗﻠﺐ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺷﺪ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ ﭘﺮ ﺍﺯ
ﻃﺮﺍﻭﺕ ﻭ ﺗﺎﺯﮔﯽ ﺷﺪ .
ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺭﺍﻧﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺭﯾﺪﯼ ﻭ ﺗﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﻏﻢ ﺯﺩﻩ ﻣﺮﺍ
ﭘﺮ ﺍﺯ ﻃﺮﺍﻭﺕ ﻋﺸﻖ ﮐﺮﺩﯼ.
ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻠﯽ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺭﻭﯾﯿﺪﯼ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﺮﺍ ﺗﺒﺪﯾﻞ
ﺑﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﺮﺩﯼ.
ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﻟﻢ ﺗﺎﺑﯿﺪﯼ ﻭ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﺮﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ
ﻧﻮﺭ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩﺕ ﮐﺮﺩﯼ .
ﺗﻮ ﺑﺎ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺳﺮﺩ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻡ ﮔﺮﻡ ﮐﺮﺩﯼ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ
ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﻨﯽ .
ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﯼ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ
ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻣﯿﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﯽ .
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﯼ ﻣﺮﻍ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ ﺩﻟﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺁﻭﺍﺯ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﮐﺮﺩ .
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻠﺨﻢ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺻﺤﻨﻪ ﺩﻟﻢ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻡ
ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩﻡ.
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺩﻟﻢ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻡ، ﻭ
ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻨﺪﻗﭽﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﯾﺨﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﯾﺎﺩﻡ ﺑﺮﺩﻡ .
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﭘﺮ ﻣﻌﻨﺎ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﺪ، ﮐﻼﻡ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪ، ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻟﯿﻠﯽ ﻭ
ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻗﺒﻞ ﺷﺪ