مـنـم تـنـهـا تـریـن تـنـهـا ، کـه تـنـهـاتـر از ایـن تَـ

مـنـم تـنـهـا‌تـریـن تـنـهـا ، کـه تـنـهـاتـر از ایـن تَـن‌هـا ندیدم

نمـی‌دانـی چه از دسـتِ زمـان ، از دسـتِ این تـن‌هـا کـشیـدم

شـنـیـدم که بلا خـیـزد زِ تـن‌هــا ، پس به تنهایـی نمودم خـو
که بـس تـنـهـا شـدم ، هـمـرنگِ تـنـهـایـی از این تـن‌ها بریـدم

چه دارد فـرق ، تنهایی و تن‌هایی که هر دو حرفِ تن دارد
شدم بازیچه‌ی تن‌ها ، که تنها خود بدیدند و به این تنها رسیـدم

خدایا بـی تـو تاریکـیِ سختـی از برای ما هـمـه تـن‌هـاسـت
ازایـن عُـصـیـانِ تـن‌هــا مـن درونِ لاکِ تـنـهـایـی خـزیـدم

خدایـا ایـن تـن و هــا ، یـا به هـم چسبیده یا از هم به دورند
زِ تـن ، هــا را دَمـیـدی و شـده تـن‌هـا و از تـن‌هـا چـه دیـدم

#از_کتاب_تن_ها_و_تنها

#محمد_تنهایی


http://www.frn.loxblog.com/