اژدهاباورکهن

#اژدها#باور_کهن۲
۲– اژدها در باورهای کهن

الف) انجیل:
اینک، اَژدَهای بزرگ آتشگون، که اورا هفت سر و ده شاخ بود، و بر سرهایش هفت افسر، و دمش سه یک ستارگان را به زیر کشید و بر زمین ریخت...

ب) بابل:
ارواح زمین، مشعل های خودرا برآوردند، و با شعلۀ آن زمین را منور ساختند، و هر موجود روشن به تاریکی گرایید. (پیشینه دانش کیهان و زمین در ایرانویج – پروفسور مانوئل بربریان)

پ) هندوستان:
اهریمن دیگری به نام «اهی» یا «مار» یا «اَژدَها» در کوه مسکن داشته؛ دیوان را به یاری خود می‌طلبد. «اَهی- رعد سیاه و بوران و طوفان است و با هزاران حلقه و پیچ و تاب بر فراز قله کوه می‌پیچد و دیوارمانند به سوی آسمان بالا می‌رود... (مزد یسنا و تاثیر آن در ادب پارسی- محمد معین)

ت) اوستا :
(گرشاسپ نریمان) ....آن اژدهای شاخدار را بکشت؛ آن اسپ اَوبارِ مردم اَوبار را؛ آن زهرآلود زردرنگ را؛ که زهر زردگونش به بلندای یک اَرش از شکم و بینی و گردن روان بود! (زامیاد یشت)

ناگفته پیداست که این توصیفها نیز بیانگر چیزی نیست، جز «آتشفشان»!


خواهیم دید.

یاری‌نامه:
داستان ایران- فریدون جنیدی