آشنایی با پهپاد مدل RQ

آشنایی با پهپاد مدل RQ170:
آر-کیو170 هواپیمای بدونسرنشینی است که از ارتفاع 15 کیلومتری و بدون آشکارشدن در رادار به جاسوسی میپردازد. گفته میشود پیش از حمله به محل اختفای بنلادن، این پهپاد 24ساعته منطقه را زیرنظر داشت.
آر-کیو170 چیست؟
آر-کیو 170 توسط دایره توسعه برنامه های پیشرفته شرکت لاکهید مارتین یا به بیان ساده، همان اکانس وروکس طراحی شده بود، همان گروه معروفی که از زمان ساخت اولین جت جنگنده در ایالات متحده طراحی تقریبا تمامی هواپیماهای فوق محرمانه ارتش ایالات متحده، از اف117 گرفته تا یو2 را بر عهده داشت. کد آر-کیوی اول اسم پرنده مخفف پرنده بدون سرنشین شناسایی است که مشخصا نشان از غیرمسلح بودن آن میدهد (مثال معروف، پهپاد رزمی پردیتور ام-کیو است که مخفف پهپاد مسلح به موشک است) با این حال همچنان مشخص نیست که آر-کیو 170 دقیقا در چه بازهای از هواپیماهای جاسوسی جای میگیرد، پهپادهای دوربرد شناسایی استراتژیک نظیر گلوبالهاوک یا پهپادهای میانبرد شناسایی تاکتیکی، چیزی که احتمالش بیشتر است.
این هواپیمای ضد رادار ساخته شرکت لاکهید مارتین است و تسلیحات حمل نمیکند. فاصله بین دو سر بال آن حدود 20 متر و وزن آن نزدیک به 3500 کیلوگرم است. تصاویر اندکی از این هواپیما در سطح جهان منتشر شده است، چراکه این هواپیما شبیه به چند هواپیمای بدونسرنشین دیگر بخصوص X-47B است و به همین دلیل، ممکن است تصاویری که مشاهده میکنید، تصویر دقیق هواپیمای آر-کیو-170 سنتینل نباشد.
از دید فنی، آر-کیو 170 را میتوان پیشرفته ترین پهپاد پنهانکار عملیاتی دنیا و البته محرمانه ترین آنها دانست. لاکهید در طراحی این بالپرنده نهایت ظرافت ممکن را به کار برده، با این حال مشخصا در پایان از بهکار بردن نهایت تکنولوژی پنهانکاری در آن خودداری شده است. این موضوع را به راحتی از دریچه های هوای بدون پوشش هواپیما میتوان فهمید. نوع موتور هواپیما هنوز معمایی بی جواب است.
آنچه کارشناسان حدس میزنند:
با توجه به تجربیات دیگر پهپادهای مشابه و بدون در نظر گرفتن سرعت احتمالی، حدس زد این هواپیما بیشینه ارتفاعی در حدود 50هزار پا / 15هزار متر داشته باشد.
آر-کیو170 همانند بیشتر هواپیماهای بدون سرنشین پنهانکار امروزی در قالب بال پرندهای یکپارچه اما نه چندان بزرگ با کنترل تماما ماهوارهای طراحی شده است.
اگر چه اطلاعات و حتی تصاویر بسیار معدودی از این پرنده مرموز منتشر شده، اما همینقدر را میدانیم که فاصله دو سر بالهای این هواپیما در حدود 20 تا 27 متر است.
سنسورهای اصلی این هواپیما در کنار رادار آرایه فازی (آرایه کاوش فعال الکترونیکی) در داخل بالهای هواپیما قرار گرفتهاند اما ماهیت آنها را تنها از شکل و شمایل ظاهری هواپیما میتوان حدس زد. به عنوان نمونه هواپیما قطعا از سیستمهای الکترواپتیکال (تلویزیونی) با ارتباط امن ماهوارهای با رمزنگاری 256 بیتی استفاده میکند.
این گونه ارتباطات رمزنگاریشده توسط کدهایی 10 تا 11 رقمی محافظت میشوند که از امنیت به نسبت قابلتوجهی در دنیای ارتباطات برخوردارند.
هواپیماهای بدون سرنشین در این کلاس عموما میتوانند تمام مراحل عملیات را به صورت کاملا خودکار بر اساس نقشه های گرافیکی از پیش تعیین شده کنترل و اطلاعات تصویری دریافتی را در همان لحظه به مرکز کنترل منتقل کنند.
این نقشه های از پیش تعیین شده همچنین به عنوان نقشه پشتیبان در هنگام قطع ارتباط ماهوارهای برای بازگشت خودکار به پایگاه مادر نیز استفاده میشود و به همین دلیل، قبل از هر پرواز، نقشه منطقه عملیات به کامپیوتر هواپیما داده میشود.
آر-کیو170 در میدان نبرد
آنطور که این روزها شنیده میشود، آر-کیو170 برای نخستین بار شش سال پیش عملیاتی شد، زمانی که اسکادران 30-ام شناسایی از وینگ 432 نیروی هوایی ایالات متحده اولین پرندههای سفیدرنگ خود را دریافت کرد. آر-کیو 170 به فاصله تنها دو سال از تحویل به نخستین یگان عملیاتی، بی سر و صدا در فرودگاه قندهار استقرار یافت. بهدنبال انتشار نخستین تصاویر این پرنده در فرودگاه قندهار و از آنجاکه تا آن زمان حتی اسم هواپیما در هالهای از ابهام قرار داشت،آن را جانور قندهار نامیدند. نبود نام رسمی و تاییدشده به شهرت سریع حیوان قندهار منجر شد.
پرواز این پهپادها و استقرارشان در منطقه در حقیقت پاسخی بود به کاهش پروازهای هواپیماهای شناسایی سرنشیندار یو2 در منطقه که از زمان حمله نیروهای غربی به افغانستان با همراهی پهپادهای گلوبالهاوک در منطقه مستقر شده بودند. از طرفی استقرار این پهپاد جدید این امکان را فراهم میکرد که با استفاده از مزیت پنهانکاری هواپیما، دامنه عملیات شناسایی بدون ایجاد بلواهای سیاسی به مرز کشورهای همسایه افغانستان هم گسترش پیدا کند، بخصوصکه از نظر تئوری تنها رادارهای موج بلند، آنهم در شرایطی خاص م