بیچاره من و تو و ما و آنهایی که از تقدیر هیچ چیز تقطیر جز به جز ارزوهایمان نمیدانیم.

شاید اگر کمی از خواسته هایمان را داشتیم ،
هیچ گاه احساس بی پناهی اینقدر تا استخوان هایمان نمیرسید.
به مو رسید
پاره هم شد
اما بازهم الزام بر ادامه شد
چون همه چیز همین است و همه چیز همین میماند .
شاید اگر این همه شاید وجود نداشت
کمی زندگی ، اجازه ی زندگی کردن به من و امثال من را میداد.
امیدوار بودن برای کسی امثال من مثل چشم به راه ماندن کسی است که پای امدنش فقط برای اوار کردن درد و رنج به امدن ختم میشود.


#سِودا
#دلنوشته
#خودم_نوشته

▪︎ - ²⁶ اردیبهشت ماهِ ¹⁴⁰² - ▪︎
²².³²