عشق و غرور p55

داشت برف میومد و هوا سرد بود
نسرین اومد پیشم
از حالت چهره و حرکاتش مشخص بود میخواد یه چیزی بگه
_نسرین چیزی میخوای بگی؟
سرمو پایین انداخت:
_ راستش خانزاده...اوممم گفتش که ..که بری برفای تو حیاط رو پارو بزنی
گفتم:
_پارو زدن برفا که کار نگهباناس
_شرمندتم ولی گفت تو انجام بدی
از حرص دندون هامو رو هم فشردم...تحمل میکنم ولی یه روزی تحمل منم تموم میشه
یه لباس گرم پوشیدم و رفتم تو حیاط پارو از تو زیر زمین برداشتم و مشغول کنار زدن برف ها شدم
چون دستکش نداشتم دستام یخ زده بودن
آهنگی زمزمه میکردم و اشک میریختم:
《دست منو بگیر...حالم جهنمه
از حس هر شبم..هر کی بگم کمه
بغضم غرورمو یاری نمیکنه...این گریه هام برام کاری نمیکنه
همه ی وجود من ارومه با تو
واسه یه لحظه عذابم رو کم کن
اگه هنوز عاشقمی کمکم کن
نمیگیره هیج کسی تو قلبم جاتو..
هرشب ...دلم دریای آتیشه..از این بدتر مگه میشه
حال هیچکی تو دنیا ....بدتر از حال من نیست
دردی رو زمین..بدتر از همین
درد تنها شدن نیست !! 》
اشکام بلافاصله بعد از جاری شدن از چشمام رو صورتم یخ میزدن
چشامو بستم و سرمو گرفتم رو به آسمون
دونه های کوچک برف رو صورتم مینشستن
با اینکه سردم بود ولی لذت داشت