رمانمعشوقهاستاد

رمان:#معشوقه_استاد
#پارت_۶۷
-من
-کار خاصی نکردم، درضمن، براي چی کاري
بکنم وقتی میدونم دختره هر چی هم زور بزنه قرار نیست خودشو توي تختتون ببینه؟
نیشخندي زد.
-خوبه که میدونی، پس چرا اینکار رو کردي؟
-من اینکار رو...
نفس عمیقی کشیدم.
با تحکم گفت: کردي، فکر نکن من خرم مطهره!
سرمو پایین انداختم و گوشهی شالمو به بازي
گرفتم.
انگشت اشارشو زیر چونم گذاشت و سرمو بالا آورد
-ازم فرار نکن.
فقط خیره نگاهش کردم.
به لبم چشم دوخت و لبشو با زبونش تر کرد.
-وقتی میدونی بهت محتاجم و ازم فرار میکنی
این یعنی بیرحمی.
چند قدم به عقب رفتم و آروم گفتم: من نمیخوام
فقط یه وسیله باشم که وقتی دیگه ناکار آمد شدم
دور ریخته بشم.
-تو دور ریخته نمیشی، تو مال من میمونی.
نفسم بند اومد.
به عقب رفتم.
-من نمیتونم.
به سمتم اومد.
-بخواي میتونی، مطهره بیرحمی نکن، تو شانس درمان شدنمی، شاید تو بتونی منو از این چاه دربیاري.
سرمو به چپ و راست تکون دادم.
-نمیتونم، متاسفم.
به سمت در چرخیدم.
تا خواستم بازش کنم از پشت سرم در رو بست.
ضربان قلبم تند شده بود.
-نکن اینکار رو باهام، نکن اینکار رو با هردومون، تو
منو دوست داري.
عصبی گفتم: چرنده! من هیچ کسیو دوست ندارم
نفسهاي داغش که به گوشم خورد یه جوري شدم.
-پس چرا اینقدر به نزدیک شدن دخترا بهم واکنش
نشون میدي؟
سکوت کردم.
-فقط داري به خودت دروغ میگی عزیزم.
چشمهامو با بغض بستم.
نزدیک گوشم گفت: قبول کن تا هم من طعم
خوشبختیو بچشم هم خودت، منو از این سیاهی
بیرون بیار، خواهش میکنم، دنیا رو به پات میریزم
فقط نجاتم بده.
با حس اینکه ازم فاصله گرفته به سمتش چرخیدم.
تو نگاهش التماس موج میزد.
این نگاه درموندشو دوست نداشتم چون آزارم می
داد اما واقعا نمیتونستم.
از پشت سرم دستگیره رو گرفتم.
-من... بعد از اون اتفاق سه سال پیش از عشق می
ترسم.
خواست حرفی بزنه که زود گفتم: دست خودمم
نیست ولی ازش هراس دارم و نمیخوام دوباره
درگیرش بشم پس واسم بهتره که ازتون دوري کنم،
متاسفم.
اینو گفتم و سریع در رو باز کردم و بیرون اومدم که داد زد: مطهره.
ادامه دارد...