ولادت با سعادت حضرت امام موسی کاظم (صلواتُ اللهِ و سلامُه

ولادت با سعادت حضرت امام موسی کاظم (صلواتُ اللهِ و سلامُه علیهِ) مبارک باد‌‌.

حضرت، موسی پسر جعفر، پسر محمد باقر، پسر علی (زین العابدین)، پسر حسین، پسر علی، پسر ابوطالب (ع) است.[1] امام(ع) در تاریخ یکشنبه هفتم صفر سال 128 هجری در روستای «ابواء»[2]بین مکه و مدینه به دنیا آمد و بنابر قول مشهور[3] در سال 183[4] هجری در زندان هارون الرشید، مسموم و به شهادت رسید و در ضلع غربی بغداد در مقبره‌ی معروف به مقابر قریش به خاک سپرده شد. [5] البته هم اکنون نام آن مکان کاظمین است.
شیخ مفید می‌گوید: این مقبره در گذشته محل دفن بنی هاشم و سران قبایل و اشراف بود.[6]
مادر امام کاظم(ع) حمیده‌ی بربریه نام دارد.[7]همچنین به او حمیده‌ی مصفّاه گفته شده است،[8]ولی ابن شهر آشوب، حمیده‌ی مصفّاه را دختر صاعد بربری با کنیه‌ی «لؤلؤ» مادر موسی بن جعفر(ع) می‌داند.[9]
عبدصالح، کاظم،[10] صابر[11] و امین[12] از القاب آن حضرت است که کاظم از مشهورترین آن می‌باشد.[13]
شیخ مفید می‌گوید: ابا ابراهیم، اباالحسن و ابا علی از کنیه‌های حضرت است.[14] برخی نیز، ابوالحسن اوّل، ابوابراهیم،[15] و ابواسماعیل[16] را به عنوان کنیه‌های حضرتش ذکر می‌کنند.

در نزد شیعه‌ی دوازده امامی معروف و مسلّم است که یکی از راه‌های تشخیص و اثبات امامت هر امامی، تصریح امام پیشین، همچنین سؤال‌ها و امتحاناتی که انسان‌های عادی از عهده‌ی آن بر نمی‌آیند، است. خوشبختانه درباره‌ی امامت موسی بن جعفر(ع) روایات فراوانی وجود دارد که امامت آن حضرت را اثبات می‌کند.
ابن صباغ مالکی می‌گوید: عبدالأعلی از فیض بن مختار نقل می‌کند که خدمت امام صادق(ع) عرض کردم: دست مرا بگیر و از آتش جهنم نجاتم بده و بفرما امام بعد از شما کیست؟ در این هنگام موسی بن جعفر(ع) وارد شد در حالی‌که هنوز نوجوان بود. امام صادق(ع) فرمود: «این (اشاره به موسی بن جعفر) امام شماست، پس به او بگروید».[17]
شیخ مفید در این‌باره می‌گوید: موسی بن جعفر(ع) امام بعد از پدر بزرگوارش است و مقدّم بر تمام فرزندان امام صادق(ع) است؛ زیرا:
1. تمام فضایل و خوبی‌ها در او جمع است.
2. نصوص صحیح و معتبر با صراحت درباره‌ی او وارد شده است.
3. پدر بزرگوارش صراحتاً فرمود: او ولیعهد و امام بعد از من است.[18]

درباره‌ی گستره‌ی علم امام کاظم(ع) در علوم مختلف و فضایل اخلاقی و معنوی آن حضرت، روایات فراوانی وجود دارد. چگونه آن حضرت جامع علوم مختلف و دارای کمالات و فضایل اخلاقی و معنوی نباشد، در حالی‌که در خانه‌ی نبوّت، معدن رسالت و مهبط ملائکه پرورش یافته است.
در این‌جا به سه نمونه از روایات اشاره می‌کنیم:
یک. ابوحنیفه می‌گوید: در زمان امام صادق(ع) به حج رفته بودم، زمانی که وارد مدینه شدم، به منزل آن حضرت رفتم. در دهلیز (دم در) به انتظار نشستم تا حضرت اجازۀ ورود دهد، در این هنگام پسر بچه‌ای از منزل خارج شد، از او پرسیدم دستشویی کجاست؟ گفت صبر کن، سپس به دیوار تکیه داد و نشست و گفت: «بپرهیز از این که در کنار جوی آب، زیر درختان میوه، حیاط مساجد، در مسیر راه‌ها، ادرار و قضای حاجت کنی. برو پشت دیوار، از پشت به قبله و رو به قبله نشستن بپرهیز...». ابوحنیفه می‌گوید: از شنیدن این سخنان از این بچه به تعجب آمدم، از او پرسیدم نامت چیست؟ گفت: من موسی بن جعفر(ع) هستم. از او پرسیدم: ای جوان! گناه و معصیت چیست؟ در پاسخ گفت: «برای گناه و معصیت سه حالت تصوّر می‌شود:
1. این‌که گناه از طرف خداوند باشد، نه از جانب بنده، در این صورت، سزاوار نیست که خداوند بنده را عذاب کند به چیزی که مرتکب نشده است.
2. این‌که گناه از طرف خدا و بنده مشترکاً باشد، در این صورت، هم سزاوار نیست که شریک قوی نسبت به شریک ضعیف ظلم کند.
3. این‌که گناه از سوی بنده باشد که درست این است. در این صورت، اگر خداوند بر بنده ببخشاید، نشانه‌ی جود و کرم اوست و اگر عقاب کند، به سبب گناه عبد و نافرمانی بنده است».
ابو حنیفه می‌گوید: پس گفتم: «آنها فرزندان و (دودمانی) بودند که (از نظر پاکی و تقوا و فضیلت،) بعضی از بعض دیگر گرفته شده بودند[40]».[41]

پی نوشت :

[1]. الأئمة الاثنا عشر، ص 89
[2]. الإرشاد ج 2، ص 215
[3]. أعیان الشیعة، ج 2، ص 5
[4]. الإرشاد  ج 2، ص 215
[5]. مناقب آل ابی طالب، ج 4، ص 323
[6]. الإرشاد  ج 2، ص 243.
[7]. همان، ص 215
[8]. إعلام الوری بأعلام الهدی، ج 2، ص 6.
[9]. مناقب آل ابی طالب، ج 4، ص 323.
[10]. الإرشاد ج 2، ص 215 و 216.
[11]. تاریخ أهل البیت‏، ص 131
[12]. مناقب آل ابی طالب، ج 4، ص 323؛
[13]. همان؛ التتمة فی تواریخ الأئمة(ع)، ص 105.
[14]. الإرشاد ج 2، ص 215.
[15]. مناقب آل ابی طالب، ج 4، ص 323.
[16]. حیاة الإمام موسی بن جعفر(ع)، ج 1، ص 49
[17]. همان، ص 933.
[18]. الإرشاد  ج 2، ص 215؛
[19]. آل عمران، 34.