بدون ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ [ ﺷﺮﻑ ، ﺑﺰ

بدون ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﺯﻝ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ [ ﺷﺮﻑ ، ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻱ ، ﺭﺷﺪ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ]و خیر بشر ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ... ﺁﻳﺎ نمی اندیشید ! ....
در عَهدِ آهنُ پادشاهِ خطابخشِ جُرم پوش

حافضی قَرابه کَش شد و مفتی حجازی E پیاله نوشِ در خَفاي بر حِفاظِ بوش!
صوفی ز کُنجِ صومعه به پایِ خُم نشستُ بَست
نوشِ لِسانِ زِرِه بِ گوش...!
تا دید مُحتَسب که آنِ سَبوی می‌کشد به دوش!
شنید همان بوی احوالِ شیخ ماقَبلِ قَبلُ و دکترای بول شُربِ الیَهودِ بی کوس وکوشک وخُروشّ...!
باز کردم طرحِ سؤالی صبحدم از پیرِ مس فروش
گفتا: نه گفتنیست مَحرَمَم سخن گَرچه مُحرِمی هنوز به کوش و شوش و کوسِ کوشک
دَرکَش زبانُ نِگَه پرده دارُ فِعل بزن فِحِل هفت جوش........
ساقیِ بهارُ حَرَم می‌رسد و وِجهِ وَجهِ مِی نماند . . .
فکری کن که خونِ دل آمد ز جام مَحجِ غَمّبِجوشّ
عشق است و عشق هر دوشُ و مُخلَصی و جوانیّ و باز نو به نو به حِجمَتِ دِماء..، تصفيه قُربی هر دَمّ از بهار غربت آید اَمرداده دیگ ما به قل قل مُردادِ دَما به نهایت فارنِهايت جوشّ
ای آیت فَرا دما عُذرم پذیر و جُرم مُفلِسی به ذِیلِ کَرَم نِگه بدار و تا فرا نهايتّ به پوش...
تا چند همچو مَسلخ قَلَمُ شمع زبان آوری توان کنی؟
پروانهٔ ارادتت رسیده ای مُحِبّ خَموش بسست دیگر بجای هیچ کَس قُلُّ قُل مَجوش
ای پادشاهِ صورت و معنی که مثل تو
نادیده هیچ سرمه دیده و نشنیده هیچ تِرمِه گوش!
چندان بمان که خرقهٔ اَزْرَق کُنَد قبول
بختِ جوانَت از دعای پیر فلک آن سبزه قبای ژِنده پوش...