روزگاریست دلم تنها نشسته بود

روزگاریست دلم تنها نشسته بود
به زخم زبون زبانم بسته بود
آمدی و عشق را کردی آغاز
خوش آمدی دلم از دروغ خسته بود
آموختم عشق را من در وجودت
فراموش شد آن که رفته بود