ﻓﺮﻭﻍ ﻓﺮﺧﺰﺍﺩ
ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﯼ ﻓـــﺮﺍ ﺧـــﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ
ﺩﺭ ﺑﻬـــــﺎﺭﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺯ ﺍﻣــﻮﺍﺝ ﻧـــﻮﺭ
ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘــــﺎﻥ ﻏﺒــــﺎﺭ ﺁﻟــــــﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺭ
ﯾـﺎ ﺧـﺰﺍﻧﯽ ﺧـﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻓﺮﯾــــــﺎﺩ ﻭ ﺷﻮﺭ
ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﯼ ﻓــــﺮﺍ ﺧــﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ
ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﻠـــﺦ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫـﺎ
ﺭﻭﺯ ﭘـــﻮﭼﯽ ﻫﻤﭽﻮ ﺭﻭﺯﺍﻥ ﺩﮔــــــــﺮ
ﺳــــﺎﯾﻪ ﺍﯼ ﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯﻫـــﺎ ، ﺩﯾﺮﻭﺯﻫــﺎ
ﺩﯾﺪﮔـــــﺎﻧﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﺩﺍﻻﻥ ﻫــــﺎﯼ ﺗــــــﺎﺭ
ﮔـــﻮﻧﻪ ﻫـــﺎﯾﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺮﻣﺮ ﻫـﺎﯼ ﺳﺮﺩ
ﻧﺎﮔﻬــــﺎﻥ ﺧـــﻮﺍﺑﯽ ﻣﺮﺍ ﺧـــﻮﺍﻫﺪ ﺭﺑﻮﺩ
ﻣﻦ ﺗﻬﯽ ﺧــــﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﯾــــﺎﺩ ﺩﺭﺩ
ﺧـﺎﮎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ
ﻣﯽ ﺭﺳﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﻩ ﮐـــﻪ ﺩﺭ ﺧــــﺎﮐﻢ ﻧﻬﻨﺪ
ﺁﻩ ... ﺷـــــﺎﯾﺪ ﻋــــﺎﺷﻘـــــﺎﻧﻢ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ
ﮔــــﻞ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮔـــــﻮﺭ ﻏﻤﻨــــﺎﮐﻢ ﻧﻬﻨﺪ
ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ، ﻧـــــﺎﮔﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻮ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ
ﭘـــﺮﺩﻩ ﻫــــــﺎﯼ ﺗﯿﺮﻩ ﯼ ﺩﻧﯿــــــــﺎﯼ ﻣﻦ
ﭼﺸﻤﻬـــــﺎﯼ ﻧﺎﺷﻨـــــﺎﺳﯽ ﻣﯽ ﺧـــــﺰﻧﺪ
ﺭﻭﯼ ﮐــــــﺎﻏﺬ ﻫـــﺎ ﻭ ﺩﻓﺘﺮﻫـــــﺎﯼ ﻣﻦ
ﺩﺭ ﺍﺗــــــﺎﻕ ﮐــــــــﻮﭼﮑﻢ ﭘـــــﺎ ﻣﯽ ﻧﻬﺪ
ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ، ﺑــــﺎ ﯾـــــﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﯿﮕــــــﺎﻧﻪ ﺍﯼ
ﺩﺭ ﺑـــﺮ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﻣـــــﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟــــــــﺎﯼ
ﺗــــــــﺎﺭ ﻣﻮﺋﯽ ، ﻧﻘﺶ ﺩﺳﺘﯽ ، ﺷﺎﻧﻪ ﺍﯼ
ﻣﯽ ﺭﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﻭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﺯ ﺧﻮﯾﺶ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣــــــﺎﻧﺪﻩ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﭼــــﻮﻥ ﺑــﺎﺩﺑــﺎﻥ ﻗـــــــــﺎﯾـﻘﯽ
ﺩﺭ ﺍﻓﻘﻬـــــﺎ ﺩﻭﺭ ﻭ ﭘﻨﻬـــــــﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﻣﯽ ﺷﺘــــــﺎﺑﺪ ﺍﺯ ﭘـﯽ ﻫﻢ ﺑﯽ ﺷﮑـــــﯿﺐ
ﺭﻭﺯﻫــــﺎ ﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﻫـــــــﺎ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻫـــــــﺎ
ﭼﺸﻢ ﺗــــﻮ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈــــــــﺎﺭ ﻧــــــﺎﻣﻪ ﺍﯼ
ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽ ﻣــــﺎﻧﺪ ﺑــــﻪ ﭼﺸﻢ ﺭﺍﻩ ﻫــــــﺎ
ﻟﯿﮏ ﺩﯾﮕــــﺮ ﭘﯿﮑـــــﺮ ﺳﺮﺩ ﻣــــــــــﺮﺍ
ﻣﯽ ﻓﺸـــــﺎﺭﺩ ﺧﺎﮎ ﺩﺍﻣﻨﮕﯿﺮ ﺧــــﺎﮎ !
ﺑﯽ ﺗﻮ ، ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺿﺮﺑﻪ ﻫـــــﺎﯼ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ
ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻣﯽ ﭘﻮﺳﺪ ﺁﻧﺠــــــﺎ ﺯﯾﺮ ﺧــﺎﮎ
ﺑﻌﺪ ﻫـــــﺎ ﻧــــــﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑــــــﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺑــﺎﺩ
ﻧــــــﺮﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﺧﺴــــﺎﺭ ﺳﻨﮓ
ﮔﻮﺭ ﻣﻦ ﮔﻤﻨــــــﺎﻡ ﻣﯽ ﻣــــــــﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ
ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﺍﻓﺴـــــﺎﻧﻪ ﻫـــﺎﯼ ﻧــــﺎﻡ ﻭ ﻧﻨﮓ
ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﯼ ﻓـــﺮﺍ ﺧـــﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ
ﺩﺭ ﺑﻬـــــﺎﺭﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﺯ ﺍﻣــﻮﺍﺝ ﻧـــﻮﺭ
ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘــــﺎﻥ ﻏﺒــــﺎﺭ ﺁﻟــــــﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺭ
ﯾـﺎ ﺧـﺰﺍﻧﯽ ﺧـﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻓﺮﯾــــــﺎﺩ ﻭ ﺷﻮﺭ
ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﺭﻭﺯﯼ ﻓــــﺮﺍ ﺧــﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ
ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﻠـــﺦ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫـﺎ
ﺭﻭﺯ ﭘـــﻮﭼﯽ ﻫﻤﭽﻮ ﺭﻭﺯﺍﻥ ﺩﮔــــــــﺮ
ﺳــــﺎﯾﻪ ﺍﯼ ﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯﻫـــﺎ ، ﺩﯾﺮﻭﺯﻫــﺎ
ﺩﯾﺪﮔـــــﺎﻧﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﺩﺍﻻﻥ ﻫــــﺎﯼ ﺗــــــﺎﺭ
ﮔـــﻮﻧﻪ ﻫـــﺎﯾﻢ ﻫﻤﭽﻮ ﻣﺮﻣﺮ ﻫـﺎﯼ ﺳﺮﺩ
ﻧﺎﮔﻬــــﺎﻥ ﺧـــﻮﺍﺑﯽ ﻣﺮﺍ ﺧـــﻮﺍﻫﺪ ﺭﺑﻮﺩ
ﻣﻦ ﺗﻬﯽ ﺧــــﻮﺍﻫﻢ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻓﺮﯾــــﺎﺩ ﺩﺭﺩ
ﺧـﺎﮎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻣﺮﺍ ﻫﺮ ﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ
ﻣﯽ ﺭﺳﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﻩ ﮐـــﻪ ﺩﺭ ﺧــــﺎﮐﻢ ﻧﻬﻨﺪ
ﺁﻩ ... ﺷـــــﺎﯾﺪ ﻋــــﺎﺷﻘـــــﺎﻧﻢ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ
ﮔــــﻞ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮔـــــﻮﺭ ﻏﻤﻨــــﺎﮐﻢ ﻧﻬﻨﺪ
ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ، ﻧـــــﺎﮔﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻮ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ
ﭘـــﺮﺩﻩ ﻫــــــﺎﯼ ﺗﯿﺮﻩ ﯼ ﺩﻧﯿــــــــﺎﯼ ﻣﻦ
ﭼﺸﻤﻬـــــﺎﯼ ﻧﺎﺷﻨـــــﺎﺳﯽ ﻣﯽ ﺧـــــﺰﻧﺪ
ﺭﻭﯼ ﮐــــــﺎﻏﺬ ﻫـــﺎ ﻭ ﺩﻓﺘﺮﻫـــــﺎﯼ ﻣﻦ
ﺩﺭ ﺍﺗــــــﺎﻕ ﮐــــــــﻮﭼﮑﻢ ﭘـــــﺎ ﻣﯽ ﻧﻬﺪ
ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ، ﺑــــﺎ ﯾـــــﺎﺩ ﻣﻦ ﺑﯿﮕــــــﺎﻧﻪ ﺍﯼ
ﺩﺭ ﺑـــﺮ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﻣﯽ ﻣـــــﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺟــــــــﺎﯼ
ﺗــــــــﺎﺭ ﻣﻮﺋﯽ ، ﻧﻘﺶ ﺩﺳﺘﯽ ، ﺷﺎﻧﻪ ﺍﯼ
ﻣﯽ ﺭﻫﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﻭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﺯ ﺧﻮﯾﺶ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣــــــﺎﻧﺪﻩ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﺭﻭﺡ ﻣﻦ ﭼــــﻮﻥ ﺑــﺎﺩﺑــﺎﻥ ﻗـــــــــﺎﯾـﻘﯽ
ﺩﺭ ﺍﻓﻘﻬـــــﺎ ﺩﻭﺭ ﻭ ﭘﻨﻬـــــــﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﻣﯽ ﺷﺘــــــﺎﺑﺪ ﺍﺯ ﭘـﯽ ﻫﻢ ﺑﯽ ﺷﮑـــــﯿﺐ
ﺭﻭﺯﻫــــﺎ ﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﻫـــــــﺎ ﻭ ﻣﺎﻩ ﻫـــــــﺎ
ﭼﺸﻢ ﺗــــﻮ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈــــــــﺎﺭ ﻧــــــﺎﻣﻪ ﺍﯼ
ﺧﯿﺮﻩ ﻣﯽ ﻣــــﺎﻧﺪ ﺑــــﻪ ﭼﺸﻢ ﺭﺍﻩ ﻫــــــﺎ
ﻟﯿﮏ ﺩﯾﮕــــﺮ ﭘﯿﮑـــــﺮ ﺳﺮﺩ ﻣــــــــــﺮﺍ
ﻣﯽ ﻓﺸـــــﺎﺭﺩ ﺧﺎﮎ ﺩﺍﻣﻨﮕﯿﺮ ﺧــــﺎﮎ !
ﺑﯽ ﺗﻮ ، ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺿﺮﺑﻪ ﻫـــــﺎﯼ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ
ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻣﯽ ﭘﻮﺳﺪ ﺁﻧﺠــــــﺎ ﺯﯾﺮ ﺧــﺎﮎ
ﺑﻌﺪ ﻫـــــﺎ ﻧــــــﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺑــــــﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﺑــﺎﺩ
ﻧــــــﺮﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻨﺪ ﺍﺯ ﺭﺧﺴــــﺎﺭ ﺳﻨﮓ
ﮔﻮﺭ ﻣﻦ ﮔﻤﻨــــــﺎﻡ ﻣﯽ ﻣــــــــﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ
ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﺍﻓﺴـــــﺎﻧﻪ ﻫـــﺎﯼ ﻧــــﺎﻡ ﻭ ﻧﻨﮓ
- ۵۹۰
- ۰۹ اردیبهشت ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۲)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط