تفکر در یک آیه از کلام خدا
✍توجیه گناه، بزرگ تر از خود گناه و نشانه ى سلطه و نفوذ شیطان است. «اولیاء للّذین... قالوا وجدنا علیها آبائنا» چه توجیه اجتماعى (نیاكان) و چه توجیه مذهبى (امر خدا به زشتى ها).
- پایبندى به روش زشت و غلط نیاكان و بدعت در دین، نشانه ولایت شیطان و عدم ایمان است. «انّا جعلنا الشیاطین اولیاء للّذین... اذا فعلوا فاحشة قالوا وجدنا علیها آبائنا...»
- فساد و زشتى برخى اعمال، روشن و فطرى است. «فاحشة» («فاحشه» به گناهى گفته مى شود كه قباحت و زشتى آن روشن باشد)
- گاهى انحرافات انسان، به نسل هاى بعدى منتقل مى شود و منحرفان، بار گناه نسل هاى آینده را نیز به دوش مى كشند. «وَجَدنا علیها آبائنا»
- روش گذشتگان، همیشه ارزشمند نیست و تقلید نابجا از پیشینیان ممنوع است. «قالوا وجدنا علیها آبائنا»
- خداوند در هیچ زمانى به زشتى فرمان نمى دهد. «واللّه اَمرَنا... انّ اللّه لا یأمر» (پاسخ فعل ماضى را با فعل مضارع مى دهد تا نشانه ى استمرار باشد)
در تفاسیر مى خوانیم كه این آیه مربوط به برهنگى، مشركان در حال طواف است كه در جاهلیّت مرسوم بوده است. آنان این كار را به تقلید از نیاكان خود انجام مى دادند، امّا مدّعى مى شدند كه خداوند دستور داده اینچنین طواف كنند!
زشتكاران از نیاكان خود تقلید مى كنند و شرك خود را به خدا نسبت مى دهند و مى گویند: «لو شاء اللّه ما أشركنا» (64) ، «لو شاء اللّه ما عبدنا من دونه من شى ء» (65) این خواست خداوند بوده كه ما مشرك شده ایم و مى پنداشتند چون خدا به آنان مهلت داده، پس یا راضى به فحشا و زشتى هاى آنان است و یا به آن فرمان داده است.
در این آیه، آنها ابتدا نیاكان خود را مطرح كردند، «وجدنا علیها آبائنا» سپس فرمان خدا را «واللّه امَرَنا بها»، شاید به این دلیل كه كار نیاكان، نزد آنان مهم تر از فرمان خداست.
-----
64) انعام، 148
65) نحل، 35
- پایبندى به روش زشت و غلط نیاكان و بدعت در دین، نشانه ولایت شیطان و عدم ایمان است. «انّا جعلنا الشیاطین اولیاء للّذین... اذا فعلوا فاحشة قالوا وجدنا علیها آبائنا...»
- فساد و زشتى برخى اعمال، روشن و فطرى است. «فاحشة» («فاحشه» به گناهى گفته مى شود كه قباحت و زشتى آن روشن باشد)
- گاهى انحرافات انسان، به نسل هاى بعدى منتقل مى شود و منحرفان، بار گناه نسل هاى آینده را نیز به دوش مى كشند. «وَجَدنا علیها آبائنا»
- روش گذشتگان، همیشه ارزشمند نیست و تقلید نابجا از پیشینیان ممنوع است. «قالوا وجدنا علیها آبائنا»
- خداوند در هیچ زمانى به زشتى فرمان نمى دهد. «واللّه اَمرَنا... انّ اللّه لا یأمر» (پاسخ فعل ماضى را با فعل مضارع مى دهد تا نشانه ى استمرار باشد)
در تفاسیر مى خوانیم كه این آیه مربوط به برهنگى، مشركان در حال طواف است كه در جاهلیّت مرسوم بوده است. آنان این كار را به تقلید از نیاكان خود انجام مى دادند، امّا مدّعى مى شدند كه خداوند دستور داده اینچنین طواف كنند!
زشتكاران از نیاكان خود تقلید مى كنند و شرك خود را به خدا نسبت مى دهند و مى گویند: «لو شاء اللّه ما أشركنا» (64) ، «لو شاء اللّه ما عبدنا من دونه من شى ء» (65) این خواست خداوند بوده كه ما مشرك شده ایم و مى پنداشتند چون خدا به آنان مهلت داده، پس یا راضى به فحشا و زشتى هاى آنان است و یا به آن فرمان داده است.
در این آیه، آنها ابتدا نیاكان خود را مطرح كردند، «وجدنا علیها آبائنا» سپس فرمان خدا را «واللّه امَرَنا بها»، شاید به این دلیل كه كار نیاكان، نزد آنان مهم تر از فرمان خداست.
-----
64) انعام، 148
65) نحل، 35
۹۳۴
۰۷ شهریور ۱۴۰۳
