ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺖ ﺟﺴﺎﺭﺕ ﮐﺮﺩﻩ، ﺁﻫﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﮔﺮﭼﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺟﺎ ﺯﺩﻩ ﺟﺎﯼ ِ ﺗﻮ، ﺷﺐ ﺑﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﻫﯿﭻ ﻣﻨﻈﻮﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻣﯽ ﺧﺮﺍﻣﺪ ﻣﺜﻞ ِ ﺗﻮ
ﮐﺒﮏ ِ ﻧﺎﺯﻡ ! ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻫﺎﯼ ِ ﺗﯿﻬﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﺑﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺗﺎﺭ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ِ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ
ﺑﺎﺩﻫﺎﯼ ِ ﻫﺮﺯﻩ ﮔﺮﺩ ِ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻣﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﻏﻼﻡ ِ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﺮ ﮔﻮﺷﺖ ﺷﻮﺩ
ﺧﻮﺵ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻫﺎﯼ ِ ﺑﺎﻍ ِ ﺁﻟﺒﺎﻟﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻣﻮﺍﺝ ِ ﭼﺸﻢ ِ ﺁﺑﯽ ﺍﺕ
ﺁﻥ ﮐﻪ ﮐﺸﻒ ﺍﺯ ﭘﻠﮑﻬﺎﯾﺖ ﮐﺮﺩ ﭘﺎﺭﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﺧﻮﺍﺳﺘﺎﺭ ِ ﺷﻮﺭﺷﯽ ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ِ ﻟﺒﻬﺎﯼ ِ ﺗﻮﺍﻧﺪ
ﮐﻮﺩﺗﺎﯼ ِ ﺁﻧﻬﻤﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯ ِ ﮐﻨﺪﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﺩﻭﺭ ﺍﮔﺮ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺩﻭﺭ ِ ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺖ ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ
ﺁﻓﺘﺎﺏ ِ ﺗﻦ ﻃﻼﯼ ِ ﻣﻦ ! ﺍﻟﻨﮕﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﺍﻡ ِ ﺗﻮ ﻣﻌﻤﺎﺭﯼ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺍﻗﺘﺒﺎﺱ
ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻭ ﺁﻥ ﭘﻞ ِ ﮔﺴﺘﺎﺥ ِ ﺧﺎﺟﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﺍﺯ ﺷﻔﺎﺧﺎﻫﯽ ِ ﺩﺳﺘﺖ ﻧﺴﺨﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ
ﺑﻮﻋﻠﯽ ﺳﯿﻨﺎ ﻭ ﻃﺐّ ِ ﻧﻮﺷﺪﺍﺭﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﻧﻘﺸﺖ ﮐﻤﺎﻝ ﺍﻟﻤﻠﮏ ﺭﺍ ﻧﻘﺎﺵ ﮐﺮﺩ
ﺧﻮﺩﺳﺮﺍﻧﻪ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﻫﺎﯼ ِ ﻗﻠﻢ ﻣﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﺑﺎﺯﺗﺎﺏ ِ ﻣﺎﻩ ِ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ِ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ِ ﺗﻮﺳﺖ
ﺁﯾﻨﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﺍﯾﻮﺍﻥ ِ ﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﯽ ﺩﻭﺭ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ
ﺩﻟﺨﻮﺷﯽ ِ ﮔﻨﺠﻪ ﻫﺎﯼ ِ ﮐﻨﺞ ِ ﭘﺴﺘﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﮎ ِ ﻋﺸﻖ
ﺳﻔﺴﻄﻪ ﺑﺎﺯﯼ ِ ﺳﻘﺮﺍﻁ ﻭ ﺍﺭﺳﻄﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺶ
ﺷﺎﻋﺮﯼ ﻣﺜﻞ ِ ﻣﺮﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺧﺪﺍ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﺕ
ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺮﺩﻩ ﻧﮕﯿﺮ ﻭﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺍﻭ ﺭﺍﺑﺒﺨﺶ