خدا حلاج دعویهاست

خدا حلاج دعویهاست ،
میزان؛ رازِ بی ابراز دلهامان ...

"آهسته در آه آوریِ لبهای لبریزان"

مرا همواره یادم کن در انفاسِ سحرخیزان
تو ای تفسیر چشم و ابرویت تفسیر اَلمْیزان

دعا لبهای خاموش تو بود آنگه که پر بودی
دعا کن پر شوم از صحبت اسرارآمیزان

تو منصور هزاران دار بسیارانِ انکاری
منم من ریسمان بین حلق و خلق آویزان

لبانت گرچه خاموشند چشمانت ولی گویاست
که اسرار تو گویایند همچون شمس تبریز؛ آن _

که با خاموشی اش آتش به جان مولوی انداخت
ولی نه، این تویی آتش به جان شهر انگیزان

فدای گوشه ی لبهای پر آواز شیرین ات
شعفناکان دل انگیزان شررباران شکرریزان

مرا در خویش بنشان تا نشینم در نشان هایت
مرا برخیز از خویش و مرا در خویش برخیزان

مرا از من بگیر ای هرچه در من هست یعنی تو
مرا از خود به خود فرما ! مرا از من برانگیزان !