جنبش دست سیاه (قسمت اول)

(مادربزرگ داشت آلبوم عکسای قدیمی شو به نوه‌ش نشون میداد)

_مادربزرگ این پسرا دیگه کین؟

مادربزرگ(من خودمو جاش گذاشتم و از زبانش نقل می‌کنم) = آها اینا، می‌خوای داستان اینارو برات تعریف کنم؟

_حتماً

مادربزرگ(من) = داستانی که می‌خوام برات تعریف کنم، داستان یه قهرمانه همون پسر بالائیه که دستشو بالا آورده، اسم قهرمانمون اُسکار دیویدسون بود و دوستش همون پسره که لباس کارخونه تنشه، اسمش توماس راولینسون.

(مدرسه‌ی ملی لندن)
مادربزرگ= کلاس درس داشت شروع می‌شد، معلم بداخلاقمون که به چوب خشک معروف بود، اومد، شروع کرد به درس دادن، درمورد موجوداتی که پرواز می‌کنن، کلاس خیلی کسل‌کننده بود و ما به یه خنده‌ی حسابی نیاز داشتیم
و خوب 😊 اُسکار دیویدسون این خنده‌رو برامون فراهم کرد.

_چطوری مادربزرگ

مادربزرگ(من) = الان بهت میگم، اون به معلم گفت.....

اُسکار = آقا اجازه، پس زنبورا جزو موجودات پرواز کننده نیستن.

معلم= چی میگی؟ بازم...

اسکار= نه آقا، آخه شما گفتین برای پرواز بال‌های بزرگی نیاز داریم، ولی بال‌های زنبور از بدنش کوچیکترن.

معلم = چی داری میگی وسط کلاس درس؟

اسکار = خوب گناه من چیه آقا، یکم انتقاد پذیر باشید و کتاب بخونید

همه‌ی دانش‌آموزا = 😂😂😂😂😂

معلم = دیویدسون لعنتییییی

(زنگ پایان مدرسه🔊)

معلم = اسکار تو وایسا

اسکار = بله استاد

معلم = تو باید تنبیه بشی، برای فردا ۱۰۰ بار بنویس، (تو کلاس صحبت نمی‌کنم) فهمیدی؟ اینو ۱۰۰بار بنویس

اسکار(خبردار نظامی) = اطاعت ژنرال

معلم = ای وَلَد چموششش

اسکار = 😂 خنده‌ رو باشین آقا معلم(و سریع از کلاس خارج میشه)

اسکار = خوب میریم خونه، به قول جک اسپارو، تا آخرین نفس بجنگید ای دیوانگان پَست 😂

اسکار = هی هی توماس، بیا اینجا

توماس = اسکار، سلام

اسکار = پس بابات کو؟

توماس = امروز بار می‌بره به فرانسه، صبح حرکت کرده، اینجا نیستش

اسکار = خیله‌خوب، عالی شد، بریم یه چیزی بخوریم؟

توماس = بریم