حکیم ابوالقاسم فردوسی

ز روز گذر کردن اندیشه کن
پرستیدن دادگر پیشه کن
بترس از خدا و میازار کس
ره رستگاری همین است و بس

این شعر فردوسی بسیار درست است زیراخداوند از حق خودش می گذره چون درگاهی بنام توبه قرار داده
خداوند فرمود:(اگر بنده گناهکاری توبه کند و دیگر سراغ گناهان گذشته نرود نه تنها همه گناهانش را می بخشم بلکه تمام آنها را به نیکی و صواب مبدل می کنم)
یا اون جمله که خدا از حق خودش می گذره ولی از حق بنده هاش نه فکر کنم حدیث باشه
بنظر من هم درسته
ما اگر مثلا حق یک یتیم رو بخوریم
بین مثلا زن و شوهری فتنه ایجاد کنیم
یا از مال کسی دزدی کنیم و به هر جهتی حق دیگری رو ضایع کنیم این می شه حق الناس که باید خود شخص حلال کند تا بخشیده شویم
«ثُمَّ إِنَّ رَبَّکَ لِلَّذینَ عَمِلُوا السُّوءَ بِجَهالَةٍ ثُمَّ تابُوا مِنْ بَعْدِ ذلِکَ وَ أَصْلَحُوا إِنَّ رَبَّکَ مِنْ بَعْدِها لَغَفُورٌ رَحیمٌ»[1]؛ «امّا پروردگارت نسبت به آنها که از روى جهالت، بدى کرده اند، سپس توبه کرده و در مقام جبران برآمده اند، پروردگارت بعد از آن آمرزنده و مهربان است».

و یا در آیه دیگر مى فرماید:
«وَ إِنِّى لَغَفَّارٌ لِمَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً ثُمَّ اهْتَدى»[2]؛ «و من هر که را توبه کند، و ایمان آورد، و عمل صالح انجام دهد، سپس هدایت شود، مى آمرزم!».