.

.
من از بچه گی یاد گرفتم روی شونه های خودم گریه کنم
بغضامو فرو بخورم و نذارم اشکامو کسی ببینه
من دلم پُره از آرزوهای کوچیک و بزرگی که بهشون نرسیدم و وقتشون گذشت
تموم شد مهلتِ رسیدن بهشون
خاکشون کردم وُ واسشون فاتحه خوندم
من خیلی وقته خودمو گم کردم
تو شلوغیِ دغدغه های زندگیم
تو آرزوهای مُرده
تو خاطراتِ خیابونای اشتباهی
با آدمای اشتباهی
من از طوفان در اومدم
اما دیگه شبیه به اون آدمی نیستم که به طوفان پا گذاشت
لطفَن دوسَم نداشته باشید
از آخرین باری که دوسَم داشتن
تا الان
خیلی سخت گذشته
خیلی ...