❀Namjoon❃وانشات❀

زبونشو ب لپش فشار داد و تن لمس کیهیون و پرت کرد توی اون دستشویی متعفن و متروکه. مشتشو توی صورت معصومش خالی کرد و پسرک با همون چشمای غریبش، بی تفاوت و سرد بهش زل زده بود. انگار هیچ وقت نمیفهمید که چه خبره. یا می‌فهمید و قدرت واکنش نداشت.
"کثافت، تمام زندگیمو برداشته...دیگه نمیتونم تحملت کنم، فقط بمیر."
نامجون از بین دندوناش غرید و سر برادرشو محکم به کاشی های لق دیوار کوبوند. نه خوب میشد، نه میمرد. تنها کاری که بلد بود خوردن و پس دادن بود! سنگ شکسته‌ی توالتو برداشت و همونطور که لبشو میگزید، روی جمجمه‌ش فرود آورد. یه بار، دوبار، سه بار....
از زیر دستاش، مغزشو میدید که انگار گوشه‌ی سرشو شکافته و بیرون خزیده. سنگ و انداخت و بهش نگاه کرد. همون نگاه و همون صورت داشت! انگار مرگم نتونسته بود جورچین سفت و سخت طبیعتشو بهم بریزه. حالا بی جون تر و منزجر کننده تر از همیشه جلوی چشمای نامجون خودنمایی می‌کرد. ماسکشو زد و با سرعت خودشو به هوای آزاد رسوند و دوید. آزاد شده بود ولی انگار یکی دنبالش بود. انگار یکی همه چیز و دیده بود. روی دیوارا، توی چشمای مردم، تو گوشش، توی مغزش...
انگار همه داد میزدن "برادرکُش"