من که از این تَشِ دل چون خُمُ مِی در خوشَم

من که از این تَشِ دل چون خُمُ مِی در خوشَم
مُهر بر لبان زده صُبتاپسین مِی جوشم..، دَلمِ خون مِیخُرَمُ چونان مُرَبّعان سه وَجهی آن نوخَموتهاي بَرِشهر خاموشم، گربه یِ خُرَندِيِ خام مُوشم
قصد جانست زمان را بِطِمَع یا مبارز خواستن! انعکاسِ لبُ جانان کردن
تو مرا بين که در اين کار خود رابه دوجان میکوشم
منواو همره خود ُ زِره هَمّ آزاده شوم شَمُّ غم دل چو هر دمّ
ارتفاعُ جَوُّ زلفُ گیتی هفت حلقه هِئی کند در گوشمع
الحمد که نيم نیم معتقد جوهرتَراز هرکَفّحِ طاعَتُ بندگیُ ولای خيش وَم شکر رب نیست عَبَس یا که غَبن چُ عَنَسّ
اين قَدَر هست
هنوزَّمّزَهری...که گَه گَه قَدَحی مینیوشم همرَهِ ذاتِمینای شَمّ
هست امّيد که عليرغم عَدوی آش و لاشِ آش كار B-ي شکار روز جزاءِ
فيضِ عَفوَش نَنهِد بار گُنه بر دوشم
پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت مَحجِه هردو جهان!!
جسمُروحِ
مَچِرا
مِلک جهانُ مُلکِ جانش به جُوی نفروشد!!!
خرقه پوشي من از غايت دين دارینيست
پرده ای بر سِرّ صد غيب نهان مي پوشم
من کِخواهم که ننوشم بجز از راوق خُمّ پَچِکنم گر سخن پير م‌ُرغان خدا نَنيوشم
گر از اين دست زند مُطربُ مجلس ره عشق
شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشم