سالها پیش در خردسالی فکر میکردم که حمام چقدر چیز خوبیه

سالها پیش، در خردسالی، فکر می‌کردم که حمام چقدر چیز خوبیه! بازی می‌کنی، با کف برای خودت بستنی خیالی میسازی، حیوونای پلاستیکی رو از غرق شدن یا از تمساح‌ها نجات میدی، شعر می‌خونی، ... خلاصه خوش میگذره...
ولی کمی بعدتر، متوجه شدم که حمام نبود که خوب بود، بلکه مادرم بود!
و این واقعیت رو اولین بار زمانی فهمیدم که پدربزرگم منو حمام برد!!
خدا رحمتش کنه... فکر میکنم معتقد بود بچه تا وقتی جیغ میزنه و نفس داره، یعنی هنوز کاملا تمیز نشده و باید بسابونیش!
بزرگوار برای آب سرد و ولرم هم هیچ ارزشی قائل نبود، فقط آبجوش!!
‌ ‌ ‏.
Years ago, when I was a kid, I used to think how fun‌ bathing was. It was simply so joyful to play with the water, make a thing I would call an ‘ice-cream’ out of soapsuds, save my rubber animals from drowning or being eaten by imaginary crocodiles, sing exceptionally loud, etc.
‏But some time later, I found out that it wasn’t the bathing that was nice, it was my mom!
‏And I first discovered that when my grandfather bathed me!
‏God bless his soul... I think he actually believed that as long as the poor kid can still scream and breathe, he isn’t fully cleaned yet and ‘must be scrubbed
more’!
‏He was definitely at some sort of odds with cool or lukewarm water, or any type of water except for the boiling kind, as well!‌
‌