نیابتقسمت اول

نیابت(قسمت اول)
قاعده حکمت، قاعده لطف و قاعده لزوم افاضه فیض، دلالت دارد بر اینکه هرگاه به امام معصوم دسترسی نباشد- خواه به واسطه دوری مسافت یا منع ملاقات از سوی دشمن و یا در زمان غیبت- مانند زمان ما- کسی که دارای نیابت مطلقه از جانب امام معصوم است باید در میان مردم باشد، تا مردم در امر حکومت و بیان احکام به او مراجعه کنند. حضرت رضا (علیه السلام) فرمودند: «هیچ فرقه و هیچ ملّتی را نمی‏یابیم مگر آنکه بقاء زندگی و حیات آنان به واسطه وجود رئیس و رهبر در امور دین و دنیای آنان باشد و اگر خداوند امام و قیّم امین و درستکاری را تعیین نفرماید، هر آینه اساس ملّت سست خواهد شد و دین از بین خواهد رفت و سنّت الهی تغییر خواهد کرد.»[بحارالانوار جلد23 ص 32باب 1 حدیث52]

پس در اصل لزوم نیابت تردیدی نیست، امّا از نظر اینکه چه کسی باید نایب باشد نیز عقل به صورت بدیهی حکم می‏کند که کسی باید نایب باشد که علاوه بر دارا بودن مقام عدالت و همچنین داشتن قدرت تدبیر، بتواند احکام الهی را از قرآن شریف و روایات استخراج کند تا دین از قیاس‏ها و استحسان‏ها و از گرفتن قوانین از بیگانگان و ... محفوظ بماند. چنین فردی در روایات اهل بیت (ع) به «راوی حدیث» و در اصطلاح فقیهان به «ولیّ فقیه» مشهور است.
ادامه در پست بعدی....
#آیت_الله_مظاهری #کتاب #اسلام_آیین_رستگاری
#ولایت #ولایت_فقیه #شیعه #رهبر #رهبری #انقلاب #نیابت