لب میگذارم

لب میگذارم
به نسترنِ چشمهایت
تا در شهر ِ پر هیاهوی ِطنازی های تو
آواره ی عشق باشم...
مثل نسیم می وزم
به ریشه ی جان ِ تو
و
گلبرگ ِ سینه هایم را
تن پوش جانت می کنم
تا
از امنیت ِ آغوشم
پرواز کنی به بلندای لذت...
باید امشب درآمیزیم
دست در دست سینه به سینه
کنار اعجازِ نفس...
من و شب بی واهمه از ستاره ها
عریان تر از پاییز دوستت داریم...