یه وقتهایی هست میدونی شکست میخوری میدونی ته راهی که

یه وقت‌هایی هست، می‌دونی شکست می‌خوری، می‌دونی ته راهی که می‌ری هیچ جوره به برنده شدنت ختم نمی‌شه ولی باز راهت رو می‌ری، تلاشت رو می‌کنی. چون بعضی وقت‌ها‌ با اینکه همه‌ چی بهت اینو می‌گه که «تو برنده نمی‌شی»، ولی یهو ورق برمی‌گرده.
واسه همینه می‌گم امید، اگه نباشه، آدم تا روزی که نفس می‌کشه می‌شینه سرجاش و تکون نمی‌خوره با این خیال که هیچ وقت قرار نیست برنده‌ی میدون بشه. امید اگه باشه، امید به اینکه شاید یهو معجزه بشه، اصلا آسمون به زمین بیاد و تو بشی برنده‌، تو بشی اونی که سختی راهی که یه عمر سنگ‌ریزه‌هاش کف پاهات رو زخمی کرده می‌ارزیده چون تهش رسیدی به چیزی که باید؛ آره اگه امید باشه، دستت رو می‌گیره و راهیت می‌کنه که برسی. چون امیده.
ولی می‌دونی چیه؟ من به تو امید ندارم، نه که به تو، به قلبت، به اینکه یه روزی ته اون راه پر سنگ‌ریزه، وایساده باشی منتظرم. ولی بازم، میام سمتت. حتی اگه فقط سرابت رو از دور ببینم و وقتی رسیدم تهش ببینم همه چی از توعه. من میام سمتت؛ چون سمت تو اومدن خوبه ..
حتی بی امید ..
.