بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت دوم :
آیت الله مصباح یزدی رحمة الله علیه: توکل در واقع امری قلبی است و انسان باید با دل خویش باور کند که کارها به دست خداست و اگر کار خویش را به خدا واگذار کند خداوند او را کفایت می کند - وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ - و هر كس بر خدا توكّل كند، كفايت امرش را مى كند.(سوره طلاق آیه 3)
اگر انسان واقعا باور داشته باشد که قدرت اصلی در دست خداست و سایر امور، اسباب و ابزارهایی هستند که تحت سیطره قدرت و اراده الهی قرار دارند بسیاری از نگرانی‌ها، فشارهای روحی و اضطراب‌های او رفع خواهد شد و زندگی آرام‌تری خواهد داشت و نیز در رفتار و اخلاق وی، متانت، سنگینی و عزت بیشتری نمایان خواهد گشت، و بالاخره پیش خدا عزیز می‌شود.
در فرازی از حدیث معراج آمده است که - وَ جَبَتْ مَحَبَّتِی لِلْمُتَوَكِّلِینَ عَلَیَّ - محبت من بر متوکلان بر من واجب است؛ یعنی من قطعا آنها را دوست می دارم.(إرشاد القلوب دیلمی، ج1،ص199،باب54؛بحار الأنوار(ط - بیروت)ج 74 - 21 - باب 2)
نقش افراد و اسباب : در نظام خلقت و هدایت، هر کاری با اسباب و ابزار انجام می‌پذیرد؛چنان که وحی توسط فرشتگان وحی نازل می شود رزق توسط فرشتگان مأمور به رزق می‌رسد جان توسط فرشتگان مأمور به مرگ گرفته می شود علم به وسیله آموزش، کتاب، معلم و مطالعه کسب می‌شود انسان از نطفه پدید می آید. و حتی نوشیدن یک جرعه آب نیز مستلزم در کار بودن و به کارگیری وسایل می‌باشد؛ و همین امر، حقیقت توسل و ضرورت آن را به اثبات می رساند.
اما، رجوع به اسباب و ابزار و به کارگیری آنها، سبب می‌شود تا برخی گمان کنند که کار دست آنهاست و آنها در برخورداری از شرایط خود،حفظ خود، اثر گذاری بردیگران، مستقل و قادر می‌باشند! و این شناخت و نگرش نادرست، ممکن است آدمی را تا حد شرک نیز پایین ببرد!
مثل کسی که برای معالجۀ خود نزد پزشک برود و تجویز او را عمل کند، اما گمان کند که پزشک و یا دارو، مستقل و شافی شفابخش هستند! یا کسی انتظار ترفیع، وام و توجهی از سویی مدیری داشته باشد، و گمان کند که او به صورت مستقل، ربّ صاحب اختیار و تربیت کنندۀ امور و رازق است!(ادامه دارد...)
پاسخ قسمت دوم :
آیت الله مصباح یزدی رحمة الله علیه: توکل در واقع امری قلبی است و انسان باید با دل خویش باور کند که کارها به دست خداست و اگر کار خویش را به خدا واگذار کند خداوند او را کفایت می کند - وَمَنْ يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ - و هر كس بر خدا توكّل كند، كفايت امرش را مى كند.(سوره طلاق آیه 3)
اگر انسان واقعا باور داشته باشد که قدرت اصلی در دست خداست و سایر امور، اسباب و ابزارهایی هستند که تحت سیطره قدرت و اراده الهی قرار دارند بسیاری از نگرانی‌ها، فشارهای روحی و اضطراب‌های او رفع خواهد شد و زندگی آرام‌تری خواهد داشت و نیز در رفتار و اخلاق وی، متانت، سنگینی و عزت بیشتری نمایان خواهد گشت، و بالاخره پیش خدا عزیز می‌شود.
در فرازی از حدیث معراج آمده است که - وَ جَبَتْ مَحَبَّتِی لِلْمُتَوَكِّلِینَ عَلَیَّ - محبت من بر متوکلان بر من واجب است؛ یعنی من قطعا آنها را دوست می دارم.(إرشاد القلوب دیلمی، ج1،ص199،باب54؛بحار الأنوار(ط - بیروت)ج 74 - 21 - باب 2)
نقش افراد و اسباب : در نظام خلقت و هدایت، هر کاری با اسباب و ابزار انجام می‌پذیرد؛چنان که وحی توسط فرشتگان وحی نازل می شود رزق توسط فرشتگان مأمور به رزق می‌رسد جان توسط فرشتگان مأمور به مرگ گرفته می شود علم به وسیله آموزش، کتاب، معلم و مطالعه کسب می‌شود انسان از نطفه پدید می آید. و حتی نوشیدن یک جرعه آب نیز مستلزم در کار بودن و به کارگیری وسایل می‌باشد؛ و همین امر، حقیقت توسل و ضرورت آن را به اثبات می رساند.
اما، رجوع به اسباب و ابزار و به کارگیری آنها، سبب می‌شود تا برخی گمان کنند که کار دست آنهاست و آنها در برخورداری از شرایط خود،حفظ خود، اثر گذاری بردیگران، مستقل و قادر می‌باشند! و این شناخت و نگرش نادرست، ممکن است آدمی را تا حد شرک نیز پایین ببرد!
مثل کسی که برای معالجۀ خود نزد پزشک برود و تجویز او را عمل کند، اما گمان کند که پزشک و یا دارو، مستقل و شافی شفابخش هستند! یا کسی انتظار ترفیع، وام و توجهی از سویی مدیری داشته باشد، و گمان کند که او به صورت مستقل، ربّ صاحب اختیار و تربیت کنندۀ امور و رازق است!(ادامه دارد...)
۹۴۴
۰۷ شهریور ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.