با رفتن هر آدمی بخشی از کیفیت سبک زندگی ما تغییر می کند

با رفتن هر آدمی، بخشی از کیفیت سبک زندگی ما تغییر می کند. چیزی به نام تنهایی ناب وجود ندارد؛ لااقل درین جهان وجود ندارد. ما و شخصیت و افکار و رفتار و سبک زندگی مان، چیزی نیستیم جز انتگرال اجزائی که تکه تکه از این ور و آن ور، از اینجا و آنجا، از عمرو و زید، خواسته و ناخواسته، در ما جمع شده است.
بسیار پیش می آید که می بینیم حتی در خلوت ترین خلوتهامان هم، زمزمه ها و فکرهایمان، متاثر از "دیگری" به ظاهر فراموش شده ای است که روزگاری پیش، چند صباحی را با او سپری کرده ایم. اما دقیقا در همان لحظه، در همان لحظه ای که "صورت" زندگی مان تغییری نکرده، یادمان می افتد که دیگری موردنظر، در آن روزگار کذایی، چقدر پررنگ تر و کاری تر حضور داشته در کالبد زندگی.
من کتاب می خوانم، اما کسی را داشته ام که وقتی بود، شاید به خاطر همان بودنش، بیشتر و دیوانه وارتر کتاب می خواندم. من فیلم می بینم اما کسی در گوشه ای از زندگی ام بوده است که فیلم دیدن در کنارش معنا و مفهوم دیگری داشته است. من اهل کوبیده و میگوام. اما نمی توانم انکار کنم کسی را که فقدانش، انگیزه هایم برای بلعیدن تکه های نان چرب و تخم مرغ های روی میگو را به حداقل رسانده است. من قهوه می خورم، اما همنشینی کسی را تجربه کرده ام که نوشیدن قهوه با او طعم دیگری داشته است. من احتمالا باز هم "دوست" خواهم داشت، اما کسی در حوالی دوست داشتنهایم بوده است که آخ. من اهل بحث های جدی و فکری چندین ساعته ام، اما فراموش نمی کنم که با رفتن یکی از همان آدمها، نه کیفیت بحثهایم همان گونه مانده و نه کمیتش. حتی گاهی آدم رقصم؛ اما نبودن کسی که روزگاری برایش در میهمانی شلنگ تخته می انداخته ام، چرخاندن ولنگار دست ها در آسمان و کوبیدن ریتمیک پاها روی زمین را برایم از معنا تهی کرده است.
سرجمع این سلسله ی در هم تنیده ی جزئیات، جزئیاتی که یک سرشان متصل است به کسانی که روزی، جایی، نفس به نفسشان بوده ایم، همان چیزی است که اسمش را می گذاریم سبک زندگی.
خودخواهانه اگر بخواهم تحلیل کنم، تلاش ما برای نگاه داشتن دیگران در کنار خودمان، در بهترین شرایط، چیزی نیست جز تلاش برای حفظ بقایای آن گونه ای از زندگی که به آن دل بسته ایم و در متوسط ترین شرایط، کوشش برای جلوگیری از تغییر چیزی که بدان "عادت" کرده ایم.
بعد از آن آدمها، اگر صرفا مقلدانی نبوده باشیم که ادا در می آورده ایم، احتمالا باز هم کتاب خواهیم خواند، فیلم خواهیم دید، کوبیده و میگو به بدن خواهیم زد، قهوه خواهیم نوشید، بر سر انتخابات و ویتگنشتاین و سعدی و "خبر ویژه"های کیهان بحث خواهیم کرد، دوست خواهیم داشت و احتمالا، به احتمال زیاد، خواهیم رقصید. اما چیزی که این وسط حسرتش را خواهیم خورد، چیزی نیست جز "کیفیت".
کیفیت همان عنصری است که سبک زندگی ما را تغییر می دهد؛ حتی اگر چارچوبهایش به همان گونه ای باقی بماند که پیش از این بود.
از بیرون که نگاهمان کنند خواهند گفت: "این که زندگی اش فرقی نکرد؛ اتفاقا برایش بهتر شد؛ سر و مر و گنده کتاب می خواند و فیلم می بیند و کوبیده می لمباند و می رقصد. وضع جیبش هم که توپ شده. دورش هم که شلوغتر است. پس خوشی زیر دلش را غلغلک داده". اما نخواهند دانست که این اندوه، این ملال، جنسش هراس از آینده و پناه بردن به گذشته موهومی که قرار است امنیت بیافریند و از هیبت ناشناخته ها مصونمان بدارد نیست. پوست آدمیزاد کلفت تر از این حرف هاست. کنار می آید؛ با همه چیز کنار می آید. ما نمی میریم. دق نمی کنیم. حتی زندگیمان را با رفتن کسی تعطیل نمی کنیم. شاید هم موفقتر و پیروزتر، دروازه های فردا را فتح کنیم. اما لا و لوی این زیستن ها و موفقیت ها و پیروزی ها و قهوه خوردن ها و رقصیدن ها و دوست داشتن ها، پنهان و یواشکی، یاد آن کیفیت از دست رفته می افتیم، انگشتهای پایمان گر می گیرد، قلبمان مچاله می شود، پلکمان خیس می شود، نفسمان بند می آید و در جواب دیگریِ دیگری که در برابرمان ایستاده و می پرسد: "چی شد؟"، می گوییم: "هیچی عزیزم، هیچی".