تربیت فرزند مانند خانه ساختن نیست که تصمیم بگیریم چه شکلی

تربیت فرزند مانند خانه ساختن نیست که تصمیم بگیریم چه شکلی باید باشد چندتا اتاق داشته باشد آشپزخانه اش چه سبکی باشد و یا چند طبقه باشد و نمایش چه شکلی باشد بلکه تربیت فرزند مثل باغبانی کردن است که فقط باید بدانی این درخت در کدام مرحله رشد است و با آن باید چگونه برخورد کنی اگر آب لازم دارد آبش بدهی اگر نیاز به نور بیشتری دارد برایش فراهم کنی و اگر آفت زده است سم پاشی اش کنی!
من و شمای پدر و مادر باغبانی می کنیم و درخت خودش از آن دانه زیر خاک پنهان شده رشد می کند و جوانه می زند و بزرگ می شود و نهال می گردد و کم کم تبدیل به یک درخت می شود و در نهایت میوه می دهد و سهم والدین فقط مراقب است و والدین باید بدانند بر چه مبنایی باید از فرزندان مراقبت کنند و با چه ملاک و معیاری باید مراقب رشد طبیعی فرزندانشان باشند لکن عموما به اشتباه تربیت فرزندشان را با ساختمان سازی اشتباه می گیرند و اصرار دارند فرزندشان همان بشود که در ذهن دارند و آنقدر فشار می آوردند و کج خلقی می کنند و تلاش می کنند و در آخر هم آنچه در ذهن دارند نمی شود و استعدادهای فرزندشان را نابود می کنند.
مهم ترین اقدام در تربیت فرزند این است که بدانیم او فقط مراقبت لازم دارد و خودش رشد می کند و نیازی ندارد ما او را بسازیم و تربیت کنیم بلکه فقط باید بدانیم چگونه در مراحل مختلف از ایجاد نطفه تا بزرگسالی چگونه از او مراقبت کنیم تا خودش بر مبنای فطرتش و استعدادهای خدادادیش رشد کند و قد بکشد و به ثمر بنشیند!
و همه صحبت اینجاست که هر مرحله از رشد فرزندان مان نیازمند یک نوع مراقبت است و لازمه های خودش را دارد که اگر این موارد رعایت نشود فرزند شما نمی شود آنی که باید بشود درست مثل درختی که در مرحله بذر بودن یک نوع مراقبت لازم دارد و در مرحله نهال بودن یک نوع مراقبت و در مرحله درخت شدن یک نوع مراقبت و آنگاه که افت می زند هم مراقبت خاص خودش را دارد که اگر این موارد رعایت نشود در آخر یا میوه ای در کار نیست یا میوه ها کرم خورده اند.
پس اقدام اول اینکه بدانیم فرزندان ما یک استعداد بالقوه هستند که ما باید فقط و فقط و فقط با مراقبت مراحل بالفعل شدن این استعدادها را ایجاد کنیم پس لطفاً برای آینده فرزندانتان برنامه ریزی نکنید او استعداد های خودش را دارد علایق خودش را دارد و خودش برای خودش برنامه ریزی می کند...!