خدایا !

خدایا !

خدایا! ترسیده ام از گذر بی محابای لحظه های عمرم 

که بی وقفه می تازند تا به انتها برسند. 

و من هنوز هیچ نشده ام که در خور تو باشد.

اگر چه نگاه منتظر و مشتاق تو را برای گرامی شدنم، هر لحظه بیشتر حس میکنم 

اما لیاقت با تو بودن را در خود نمی بینم 

ترسیده ام! از کوتاهی زندگی و این قانون جاودانه تو که تنها یک بار فرصت زیستن به من داده ای

و من چون کودکی بی خیال و بازیگوش، این مهم  را از یاد برده ام.



ترسیده ام! از خودم که به نادانان می مانم و از غریبه ها 

که تو را از یادم می برند و وجودم را می کاهند. 

الهی !

شادم  که تو هستی. تو که بزرگتری و دانایی  از نادانی من. 

تو که راهبر منی در میان غربت غریبه ها..

 تو که امن ترین پناهگاه و نزدیک ترین انیسی..

هدایتم کن تا در بیراهه ی گنگ زندگی گم نشوم !


آمین یا رب العالمین !