خوشه ویستم

خوشه ویستم !
که شه و دادی شه و پاییز
کاتی خه شپه ی گه لای وه ریو
په لی هه ستم ئه گری وئه یبا بو کوتای ودنیای ئه و دیو
من به خیلی به کوتای گه لا ئه به م
چونکه که مرد هاوریی هه یه
ده می زه ردی بنیته ده م

خوشه ویستم که شه و دادی شه و زستان
کاتی ده نوک له گویم ئه دا ترپه ی باران
له سه ر دیواری به رده مما
سیمای ته لخی دلداره کانم ریز ئه کم چییان لی هات
بورویشتن !؟
ده ربه ستی هیچیان نیم به لام ئاخ ! بو ئه وی یه که م که ناتوانم له بیری که م


عبدوالله په شیو (دیوانی شه ونامه ی شاعیریکی تینوو)