ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﻔﺴﻢ
ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﻧﻔﺴﻢ
ﺩﺷﺖ ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻦ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺳﺖ
ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﺨﻮﻥ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
*
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺮﺩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﺮﺍ؟
ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺍﺳﺖ
ﺻﺒﺤﺪﻡ ﻏﻨﭽﻪ ﻧﺸﮑﻔﺘﻪ ﻣﻦ
ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺐ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺍﺳﺖ
*
ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﮔﺮ
ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﻮﺩ
ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﻫﻮﺵ ﮐﻨﻮﻥ
ﮐﯽ ﺭﺳﻢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺁﺳﻮﺩﻥ ﺧﻮﺩ
*
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻡ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﻋﺎﺳﺖ
ﺍﯾﻦ ﺗﺐ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﺐ ﺑﯽ ﺍﻧﺼﺎﻑ
ﺁﺧﺮﺵ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﯾﮏ ﻓﺮﺩﺍﺳﺖ
*
ﺩﺳﺘﻢ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭﺭﻕ ﺯﺩ ﺗﻘﻮﯾﻢ
ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩﻡ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ
ﺁﺏ ﺁﺧﺮ ﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﺩﺷﺖ ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻦ ﺧﺸﮑﯿﺪﻩ ﺳﺖ
ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﺨﻮﻥ ﺯﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
*
ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﺮﺩ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﺮﺍ؟
ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺍﺳﺖ
ﺻﺒﺤﺪﻡ ﻏﻨﭽﻪ ﻧﺸﮑﻔﺘﻪ ﻣﻦ
ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺐ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺍﺳﺖ
*
ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﮔﺮ
ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻥ ﺧﻮﺩ
ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﻫﻮﺵ ﮐﻨﻮﻥ
ﮐﯽ ﺭﺳﻢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺁﺳﻮﺩﻥ ﺧﻮﺩ
*
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺎﯾﺶ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻡ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﺳﺖ ﺩﻋﺎﺳﺖ
ﺍﯾﻦ ﺗﺐ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺷﺐ ﺑﯽ ﺍﻧﺼﺎﻑ
ﺁﺧﺮﺵ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﯾﮏ ﻓﺮﺩﺍﺳﺖ
*
ﺩﺳﺘﻢ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭﺭﻕ ﺯﺩ ﺗﻘﻮﯾﻢ
ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺩﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﮕﺬﺷﺖ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩﻡ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ
ﺁﺏ ﺁﺧﺮ ﺯ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬﺷﺖ
۷۹۸
۰۲ فروردین ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.