حساسنشو
#حساس_نشو
(در ادامه پست قبل)
آیا تندروها هم گریه میکنند؟
«کیهان»ی که امروز جیبوتی را به استهزاء میگیرد، در اسفند ۱۳۸۷ گزارش مفصل و احساسی از سفر مهم و تاریخی احمدینژاد به جیبوتی و کومور منتشر کرده، و ازجمله نوشته بود: «خیل استقبالکنندگان از رییسجمهور (احمدینژاد) و هلهله و فریادهای بلند «سلام علیکم» جمعیت، لحظاتی بهیادماندنی خلق کرده بودند که دوربینها و قلمها از عهده انتقال حس آن ناتوانند.»
چند ماه پیش (خرداد ۱۳۹۴) بود که رییسجمهور جیبوتی در گفتوگویی با روزنامه «الحیات» با اشاره به سفر احمدینژاد و درخواست وی برای افتتاح سفارت ایران گفت: «جیبوتی چنین چیزی نمیخواست تا شر ایران به این کشور نرسد.»
و البته در اقدامی فراتر، حالا همین جیبوتی در پی قطع رابطه عربستان و بحرین با ایران، بیانیهای تند علیه جمهوری اسلامی صادر میکند.
میلیونها ایرانی که در انتخابات ۱۳۸۸ علیه تداوم دولت احمدینژاد به پای صندوقهای رأی رفتند، از ریختوپاشها و ماجراجوییهای بینالمللی او ـ افزون بر ناکارآمدی و بیکفایتی و سرکوبگری دولت وقت ـ خسته شده بودند. در رویکردی مشابه، اکثریت مشارکتکنندگان در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۲، روحانی را به امید کاستن از تنش در منطقه و پیگیری مصالحه و گفتوگو و تعامل با جهان برگزیدند.
اقتدارگرایان صلحستیز اما سر باز ایستادن از اقدامات مغایر منافع ملی ندارند. چنین است که با حمله به سفارت عربستان، غائلهای جدید برپا میکنند. تندروهای گفتوگوگریز نه تنها به تنشآفرینی مشغولند که بهجای گریستن بر هزینههای تحمیل شده بر کشور ـ و حتی نظام مطلوب خود ـ به تمسخر و ریشخند کشورهای دیگر مینشینند؛ کشورهایی که تا چندی پیش، میلیونها دلار برای «ساختن جهانی نو و تغییر نظام سلطه جهانی» پای آنها هزینه و حیف شده بود.
اقتدارگرایان اگر گریه کردن میدانستند، بهجای خنده بر جیبوتی باید برای ایران میگریستند.
(در ادامه پست قبل)
آیا تندروها هم گریه میکنند؟
«کیهان»ی که امروز جیبوتی را به استهزاء میگیرد، در اسفند ۱۳۸۷ گزارش مفصل و احساسی از سفر مهم و تاریخی احمدینژاد به جیبوتی و کومور منتشر کرده، و ازجمله نوشته بود: «خیل استقبالکنندگان از رییسجمهور (احمدینژاد) و هلهله و فریادهای بلند «سلام علیکم» جمعیت، لحظاتی بهیادماندنی خلق کرده بودند که دوربینها و قلمها از عهده انتقال حس آن ناتوانند.»
چند ماه پیش (خرداد ۱۳۹۴) بود که رییسجمهور جیبوتی در گفتوگویی با روزنامه «الحیات» با اشاره به سفر احمدینژاد و درخواست وی برای افتتاح سفارت ایران گفت: «جیبوتی چنین چیزی نمیخواست تا شر ایران به این کشور نرسد.»
و البته در اقدامی فراتر، حالا همین جیبوتی در پی قطع رابطه عربستان و بحرین با ایران، بیانیهای تند علیه جمهوری اسلامی صادر میکند.
میلیونها ایرانی که در انتخابات ۱۳۸۸ علیه تداوم دولت احمدینژاد به پای صندوقهای رأی رفتند، از ریختوپاشها و ماجراجوییهای بینالمللی او ـ افزون بر ناکارآمدی و بیکفایتی و سرکوبگری دولت وقت ـ خسته شده بودند. در رویکردی مشابه، اکثریت مشارکتکنندگان در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۲، روحانی را به امید کاستن از تنش در منطقه و پیگیری مصالحه و گفتوگو و تعامل با جهان برگزیدند.
اقتدارگرایان صلحستیز اما سر باز ایستادن از اقدامات مغایر منافع ملی ندارند. چنین است که با حمله به سفارت عربستان، غائلهای جدید برپا میکنند. تندروهای گفتوگوگریز نه تنها به تنشآفرینی مشغولند که بهجای گریستن بر هزینههای تحمیل شده بر کشور ـ و حتی نظام مطلوب خود ـ به تمسخر و ریشخند کشورهای دیگر مینشینند؛ کشورهایی که تا چندی پیش، میلیونها دلار برای «ساختن جهانی نو و تغییر نظام سلطه جهانی» پای آنها هزینه و حیف شده بود.
اقتدارگرایان اگر گریه کردن میدانستند، بهجای خنده بر جیبوتی باید برای ایران میگریستند.
- ۷۷۹
- ۱۷ دی ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۴)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط