عزم گلایه کرده بودم.

عزم گلایه کرده بودم.
گشتم و مصرعِ مقصود را یافتم:
«در نامهٔ تو آنچه نگنجید، نامِ ماست.»
زنده باد کلیپ‌بورد که ذخیره می‌کند افکار نگفته را.
صدایش در گوشم پیچید: به دنبال من میگردی؟! منکه کنار تو نشسته‌اَم، کجا را میگردی؟!
کُپ کرده بودم. تماما گوش شدم ببینم توَهُم زده‌ام یا واقعا تفکر است.
فکر کنم... یکبار تجربه‌اش کرده بودم! ذهنم سفید‌تر از چیزیست که آن را پیدا کنم، انگار ریست شده‌ام، اما احساسش! یادم می‌آید یقینا تجربه کرده بودمش.
آهسته قلمی که درحال نوشتنِ معلوم‌ها و مجهول‌ها و معادلات بود را پایین آوردم.
گفتم‌ که: گوش شده بودم! وقتی برای فرمول‌های ریاضی نبود؛ هرچند که قلمم آن میان گَه‌‌گاهی میلغزید و چیزهایی می‌نوشت.
آن حسِ قدیمی را تجربه نکردم، با این وضع، تجربه هم نخواهم کرد! اما این احساسِ اطمینانی که از ناآرامی‌هایش به گوشم می‌رسید، یقینم را محکم‌تر و قوی‌تر می‌کرد تا باور کنم: خوده خودش است.
نادیده‌گرفتنش، خوده ناجوانمردی است!
ترغیب به ناجوانمردی، حداقل در این موردِ مخصوص، کار ابلیس است.
خلاصه‌ی کلام: ماه، بامرام تر از این حرف‌ها بود تا ماهی را در دلِ باتلاق تنها بگذارد.
(:
#Aseman

ادامه‌ی [https://wisgoon.com/p/6RR1QFD7H0/]